Lucretius
De Rerum Natura (III, 1-30)
 
 
Lof oan Epicurus, de Master

Jo, jo wienen as earste by steat út sok in djip tsjuster
sa’n klear ljocht op te tillen, dat strielt oer’t geriif fan it libben.
Jo, o sier fan it Grykse folk, wol ik jimmeroan folgj’en
no yn Jo fuotleasten druke de foarm fan myn foatten as spoaren,
net sa lyk út begear om te kriigjen as wol omt ik langje
Jo út leafde te folgjen. Hoe soe dochs de swel tsjin de swannen
meunsterje; hoe soe de geit doch mei skriljende skonken itselde
dwaan kinne by it draven as de oersterke krêft fan it hynder?
Jo, o heit, binn’ de finer fan alle dingen; Jo skink’ ús
rynsk Jo regels as heit, en út Jo geskriften, romrofte-
lykas de bijen yn blomrike mieden nippen oan alles-
krekt allyk sline wy fan al Jo goudene wurden,
goudene wurden dy’t altyd folslein ivich libben fertsjinje.
Want sa gau as Jo rede, oan godlike geastkrêft ûntsprongen,
lûd de natoer fan alle dingen begjint te ferkundigjen,
flechtsje de skrikbylden wei fan it hert, en de muorren fan d’ierde
wike útien; ‘k sjoch de dingen barren yn liddige romte.
Dan ferskind de macht en de rêstige steeën de goaden,
nea fan winen ferwrikt of fan wolkens mei stjalprein besnjitten.
Ek gjin skierwite snie, bestive yn’t prykjende friezen,
dwarlet dêr del en skeint har, mar altiten wolkleaze himel
dekt har en laketsa leaflik fan’t ljocht, dat mei golle hân spraat is.
Fierders ferskaft de natoer harren alles; net ien inkeld brekme
sil, yn hokker seisoen ek, ôfreamje de frede fan ‘t herte.
Mar dêrtsjinoer fertoane har nearne ûnderwrâlds romten,
ek al behindret de ierde ús net alles skerp t’ûnderskieden,
alles wat ûnder ús fuotten bart djip yn de liddige romte.
Troch dizze dingen dêre oermastret in dizich gefoel my:
sillige nocht en huver, omdat de natoer troch Jo geastkrêft
sa klear en bleat iepenleit en oan alle kant wiid iepenbier is.