Foar it Biermuseum fan Alkmar oer, dêr’t ik wurkje, is in akwarium.
Dat akwarium is eins in kantoar. Ik neam it sa, omdat it gebou oan alle siden ruten hat, sûnder gerdinen of eat oars dat de eagen tsjinhâldt. Yn it akwarium wurket in tal famkes fan itselde type: ljocht hier, lange skonken, hege hakken – dat se moatte wol oannaam wêze troch ien mei krekt dy foarkar, allinnich sjoch ik dêr nea in fint.
Dy wurket net yn syn akwarium, fansels.

Dy hege hakken falle in oar net sa gau op, mar sels bin ik der tink ik wol gefoelich foar, en ik ha dy skuon ek fan tichterby sjoen. Dat wie op in middei doe’t ik mei myn frou de stêd yn wie en ynienen ien fan dy famkes foar ús rûn. Mei hege hakken, dus. It wiene blokhakken, ik bin mei de terminology fertroud, myn frou ek.
„Sjoch,” sei se, „dat binne moaikerts, dy wol ik ek wol ha.”
Dat wie dus oer dy skuon, dat hie ik gelokkich wol troch.
„Ja,” sei ik, „dêr kin ik my dy wol yn foarstelle.”
It is op sokke mominten wiis om wach te wêzen. It famke hearde ús net, leau ik. Se rûn foar ús út oer it Waachplein. Krekt as wy gie se tusken it Waachgebou en de terrassen troch. Doe’t wy nei rjochts woenen, gie hja ek nei rjochts, dat se bleau ús foar.
„Miskien sil dy ek wol nei Klepper,” sei ik.
Klepper is hjir de fiskboer. Ik mei dan wol yn Alkmar wenje, ik bliuw de Waadsee trou. Ik meitsje der in punt fan alle wiken fisk te iten en dan ek foaral de fisk, dêr’t de eilanners, dy’t myn famylje binne, sels op fiskje, dus platfisk, skar en skol en soks mear.
„Se sil nei Klepper,” sei myn frou, mei har eagen noch op dy skuon mei dy blokhakken rjochte. En it wie sa, se gie de winkel yn, en wy der efteroan.
„Ik wol kibbeling ha,” sei it famke mei de blokhakken. „Foar twa persoanen. It is foar op myn wurk.”
Ik tocht dat se dêr mei trije famkes wiene. Alle moandeis seach ik der dochs trije. Mar der koe der wol ien siik wêze, fansels. Doe’t ik dêr oer neitocht oertsjûge ik mysels der hast fan, dat it der dochs mar twa wiene, twa blûne famkes mei swarte klean en swarte skuon en hege hakken, blokhakken, en dat ik dêr allinnich yn myn holle trije blûne famkes fan makke hie.
Dat hie dan net sa wach fan my west.
„Hokker saus moat ik dêr oer dwaan?” woe de ferkeapster wite.
„Dat wit ik net,” sei it famke, en doe kaam der in hiel ferhaal. „Sels bin ik net sa in fiskiter, myn kollega is in fiskiter, dat op it wurk wurdt der fisk iten. En dy kollega hjit ek fan Kim, dat is… Dat wite jo net, fansels, mar ik hjit fan Kim. En no probearje ik ek in kear fisk.”
Dat wie eins wol te bot. Wat soe ik mei dy wiisheid? It akwarium hie ynienen twa einen foar my.

Alkmar is net grut genôch om soks wer te ferjitten. En sels al wie it grutter, ik kom dochs alle dagen oan dat akwarium foarby. Ik sit der mar mei. It is eins mar ûngemak. It is ûngelyk: ik wit no fan dy twa de namme, hja kenne my inkeld fan gesicht. Mar sa wurket it mei akwaria.

Alkmar, febrewaris 2018