Desimber is in moanne dy’t mingde gefoelens opropt. Oan de iene kant moat je je op it wurk in slach yn’e rûnte wurkje om alles foar it ein fan it jier ôf te krijen. Foaral boekhâlders hechtsje der geweldich oan dat alles op ’e tiid ynlevere wurdt. Oan de oare kant is der it foarútsicht op de feestdagen. Of yn alle gefal it foarútsicht op in fakânsje. Foar guon foarmet dy fakânsje it ekskús om it lân út te flechtsjen, dy geane dan meastal op wintersport of nei in fier bûtenlân om oan alle ferplichtings om de feestdagen hinne te ûntkommen. Ferplichtings, dat is in wurd dat je yn desimber in soad hearre. Want o wee at je net op earste krystdei (twadde krystdei is dúdlik leger yn rang) by skoanmem op besite komme, dêr moat je de rest fan it jier foar boetsje, at je al net ûnterfd wurde. Bern fan skieden âlden dy’t in partner ha mei skieden âlden, ha it noch swierder dizze dagen. Der binne mar twa krystdagen en dêr moatte dan fjouwer krystdiners yn propt wurde. Dat freget wat fleksibiliteit.
Oare ferplichtings binne de einjiersfeesten en -borrels, dy’t yn jannewaris noch wer ris oerdien wurde yn de foarm fan nijjiersfeesten en -borrels. Meastal gelegenheden wêrby’t oars sa kreaze kollega’s har geweldich misdrage nei it nuttigjen fan in pear romerkes. At de direkteur net mei in de sekretaresse yn de biezemkast betrape wurdt, dan binne der wol manlike kollega’s dy’t ynienen in wat mear as kollegiale belangstelling toane foar de froulike kollega’s. Hoe dan ek, de ferhâldings binne nei soksoarte feesten oant fier yn it nije jier duorsum fersteurd.
At wy dan dochs by âld en nij telane kaam binne: kenne jo dat gefoel? Fan alwer in jier foarby? Wat ha ik eins dien dit jier? Haw ik de saken echt hiel oars oanpakt, lykas ik my foarich âldjiersdei hillich foarnaam hie? Dit jier ha ik alwer net by myn âlde buorfrou lans west, ek dy freonen dy’t ik wer ris belje soe ha ik dochs net belle en dat boek dat ik echt lêze moast, ha ik ek net lêzen. Allegear feiten dêr’t je yn desimber pynlik mei konfrontearre wurde. Earst fiele je de mankelikens en dan it skuldgefoel. Sa glydzje je sûnder muoite yn in swiere winterdepresje. En dan moat je ek noch betinke oft je in nije syktekostefersekering ha wolle. Soks moat foar 1 jannewaris en oars wer in jier wachtsje. Hokker sadist dat betocht hat…. Smakeleas gewoanwei. Iennich foardiel is dat je der no oan tinke oft de psycholooch yn it pakket sit of net.
Dochs binne der ek minsken dy’t hjir hielendal gjin lêst fan ha, sterker noch: dy sjogge út nei de feestdagen. Kenlik ha dy sa’n leuke famylje dat se it net slim fine om dêrmei oan it krystdiner te sitten of se binne fansels gewoanwei groanysk optimistysk. Dy fine de feestdagen ‘gesellich,’ nifelje keunstige kryststikjes yn inoar en hingje fluitsjend de krystballen en -slingers yn de krystbeam. Tuskentroch wurdt dan noch even in fjouwer gongen krystdiner makke. Elts jier nim ik my foar om in foarbyld te nimmen oan dy minsken. De feestdagen ha ek syn leuke kanten, dochs? Soks moatte jo posityf benaderje en net hieltyd yn dy negative spiraal hingjen bliuwe. En oars moat ik takom jier ek mar nei it bûtenlân.
Plezierige feestdagen!