It wêzen fan fiksje is dat it fiksjoneel is. Literêre skriuwers boartsje mei de wierheid en jo kinne it har net oanrekkenje dat se dingen skriuwe dy’t ûnwier of ûnaardich of ûnwettich binne. Dat kin letterlik net, alteast yn Nederlân. Yn 1968 hat de Hege Rie it oardiel fan de rjochters yn it ezelproses tsjin Gerard van het Reve bekrêftige. Dêrby waard literatuer as in fiksjoneel domein definiearre, dêr’t de yntinsje fan de auteur útmakket hoe’t in tekst ynterpretearre wurde moat. Om’t dy net objektyf te mjitten is, is fiksje in frij spylfjild fan de skriuwer, dêr’t de wetten fan ‘e bûtenliterêre werklikheid net jildich binne.
Lês fierder by It Nijs
In lytse taljochting op dat part oer Tim Hunt.
Wat hie hy sein?
Ditte..
‘Let me tell you about my trouble with girls. Three things happen when they are in the lab. You fall in love with them, they fall in love with you, and when you criticise them, they cry,” he told delegates.’
Tim wûn de Nobelpriis yn 2001. In hartstikke aardiche keardel mei in soad humor en dan krije jo dien om sa iets? Te gek foar wurden.
De sosjale media is in grut gefaar foar de frije mieningsutering.