Hy woe net fuortdaliks sjen hoe let it wie, doe’t er yn de klamme nacht in twadde kear it bêd út moast. Earst woe er de tiid ynskatte, rekkene mei de fal fan it ljocht, de lûden fan bûten en hoe lang hy tocht dat er sliepen hie. Meastentiids hie hy er wol aardich de roai oer en dat wie dan wer in opstekker tsjin it Mûnster fan Alzheimer. Dy tocht er hieltyd faker te krewearjen ûnder syn deistich fersin en skjin ferjitten. Fiif oere. Hy siet er der in kertierke nêst.

Lês fierder by Lomme Schokker