‘Myn keunst: kykkastjes en bousels. Ik stopje der hiel folle fan myn siel yn. Ien middei yn ’e wike wurkje ik tegearre mei minsken mei in ferstanlike beheining yn in kringloopwinkel. Se binne sa earlik, hin, dat fyn ik it leuke derfan.
foto makke troch Elske Riemersma
Ik bin yn de recycling kaam te wurkjen op in hiel natuerlike manier. Ik hie dêr de loop, ik kaam dêr al in soad. Wy hiene al in bân. Se bewarren al dingen foar my. Wat der allegear binnen komt. In âlde treppot mei plestik roazen op in âld krukje.
Ik kom der deawurch wei. Der komt my in troep binnen. De ferbazing oer wat minsken fuort dogge. Ik wol minsken graach sjen litte hokker moaie dingen it noch binne. De wize hoe’t je it delsette en wêr’t je it mei kombinearje. Ik ha myn eigen hoekje yn ’e kringloopwinkel, ik kom sokke moaie dingen tsjin. Dan hoech ik it sels net mear te keapjen, dan kin ik der nei sjen
as ik dêr wurkje.
It is begûn mei in griene kikkert dy’t iepenspat en platriden op ’e dyk lei. Ik ha him leechhelle, oan elkoar naaid en der kleantsjes foar makke. En der kaam ris in mûske fan ús kat. As ik mei de hûn rin, dan fyn ik oanriden bistjes. Nee, ik ha gjin kursus preparearjen dien. In freon fan ús wol en dy hat it my leard. It binne hiele lytse bistjes dêr’t ik mei wurkje. It grutste wat ik ferwurkje is in rôt.
click foar grutter
It binne sokke moaie bistjes. Us hontsje pakt wolris ien, dêr ha ’k dan wol wer gelok mei. It bistje net, mar ik wol.
Ik ha moederaasje mei de bistjes, seker as se troch it ferkear oanriden binne. Oars leit der op ’t lêst in fliermatsje …
Soms kin ’k se net mear opkrije. Of der sitte blauwe miggen op, dan kin ’k se ek net mear opkrije. Dan gean ik sa no en dan werom om te sjen hoefier’t it is, hoe’t it ûntbiningsproses giet, sis mar. Dêr bin ’k wol mei dwaande, hoe’t sa’n moltsje weromgiet nei de natoer.
Us mem is op moaie klean en sieraden steld. Ik ha ek ris in pronkrotsje makke. Dat ha ’k op in kear foar har meinommen en dat fûn se prachtich.
Minsken bringe my by ’t kastopromjen wol barbiekleantsjes en -skuontsjes. Dat is eins wol grappich, want ús famkes mochten eartiids noait mei barbies boartsje. Omdat dy sa perfekt binne en omdat ik net woe dat se tochten dat it sa hearde. No ha ’k bergen barbies. Ik soe sels noait barbies oanskaffe foar de pronk.
Dy blondearre froulju fan tsjintwurdich, wêr’t dy op lykje: op fuotbalfroulju. Se rinne allegear gelyk, se ha de tosken gelyk stean en se ha blond hier. Ik fyn ’t fertrietlik, al dat ferbouwen, hoe komme je der op.
Us dochters binne der noch frustrearre fan dat se noait in barbie ha mochten, ha ha.
Dat ideaalbyld; ik ha sels neat mei klean: dat holle, dat gedoch.
Miskien wie dat arrogant om ús bern soks te ûnthâlden. Under in glêzen stolp ha ik hjir in frouljusbarbie en dêr smyt ik manljusbarbies boppe op. Ik ha no ek barbiepoppen mei in lytse poppe yn de búk dy’t der fia in lidsje út kin. Soms ha ’k hantsjes noadich of in pear fuotsjes en dy sloop ik fan de barbies ôf. Ik boartsje dermei.
Allegear dy bliere gesichtsjes, noait ien dy’t sjagrijnich sjocht of skriemt.
Ik pas my net oan. As ús mem seit: ‘Lûk ris in rôk oan’, dan doch ik dat dus net.
Us mem leit no op bêd. Se leit yn fol ornaat, yn ’e pronk en mei sieraden om, oars fielt se har net plezierich. In bytsje de striid tusken ús mem en my: de pronk.
Ik ha alris songen yn in koar en doe waard frege oft wy in moaie ketting om dwaan woene. Doe ha ’k in pear ballen út de krystbeam helle en dy ha ’k omdien. Doe’t wy in skoftsje yn de nijbouwyk wennen, waard frege of wy de tún wol oanpasse woene en fitraazje foar de ruten ophingje woene. Doe ha ’k in jutesek iepenknipt en dy foar it rút hong.
Se lieten my net yn myn wearde. Se fûnen dat harren buert achterútgong.
Us tún wie in blommepracht, mar ja, net op in rychje. Eins litte se jin net yn jins wearde.
As se har mei my bemuoie, neam ik se kantsjemeanders. As sy mei de blêdblazers troch de tún geane, dan lit ik se ek gewurde. Ik hechtsje oan myn tún, ik kin my net begripe dat ien krityk ha kin op myn tún, wylst ik himsels sa moai fyn….
Echt Moai. Froulju oer moaiens en it inerlik mei teksten fan Wieke de Haan, en foto’s fan Elske Riemersma, ferskynt yn jannewaris, by útjouwerij Bornmeer. Foar it boek binne 17 froulju fan ferskate leeftiden ynterviewd, dy’t stik foar stik wat berikke hawwe yn harren libben.