Ik rin de dyk del. Foar de frou
dy’t yn in tún oan ’t wurk is,
bin ik a tourist with a local bag.

Mar ik bin hjir net foar de see,
ik bin hjir net foar de stêd, ik
bin hjir foar in grêf. Mei help

fan Google streetview fûn ik
it begraafplak, mei help fan
in pear locals fyn ik it grêf.

Mei it fleske wetter en it
broadsje út ’e local bag set ik
my by dy op in muorke del.

‘Life is like spring water,’ seit
it fleske. ‘It runs in an infinite
number of shapes.’ Do rinst

al lang net mear. ‘Dus,’ sis ik
tsjin de foto op ’e stien, en nim
in slok, ‘hjir brochten se dy,

dyn linige lea, stikkene holle.’
De oantinkens, ek dy oan my,
doe al wei. Ik nim in hap.

‘We eat bread with everything,’
seisto. Ik yt bôle by dyn grêf
en harkje nei de gershippers,

it ferkear, nim foto’s, ferstjoer
in pear appkes dat ik dy fûn haw.
‘Come in,’ seit in broer. ‘Gean

sitten,’ seit in mem, as hiene se
my al dy jierren al ferwachte.
‘I have good memories

of your brother,’ sis ik tsjin
de broer, ‘that’s why I’m here.’
‘Well, me too,’ seit er en giet

nei syn wurk. ‘I’m always
talking to him,’ seit de mem,
knikt nei de foto yn it kastje

boppe it oanrjocht, ‘in my mind
he is not dead.’ Hoe libben
kin ien dy’t dea is wêze