Josine de Vries lêst op de Grutte Gedichtejûn fan 8 febrewaris 2019 it gedicht ‘Feberwoarie’ foar fan de Grinzer dichter Simon van Wattum.
It fers is troch Josine de Vries en Geart Tigchelaar oersetten yn it Frysk.
https://youtu.be/Y38zzXdsXjg
Feberwoarie
Wat zollen walen en muren
nou ’t duuster binnen krôpt
en spinnen van de gaist
bekenden en buren
vrunden en femilie
beheksen tot haalfmalen
wiezend mit de vinger:
dij doene (de roene veur de woagen
moar hou wie menden
’t was nait te winnen
van de witteklokkeslinger)
dij baist oet geut dat waist
dij streut gain chili op zien toene.
Wat boat de kroeke aan mien borst
nou stroom mie sleurt
tot over boôm van kilte
en jagt mie hoog
op regenboog van eerd noar eerd
en slagt mie doal
n glibberoal in foeke
veur aine dij niks eert
gain voader en gain moeke
gain laand gain stad gain stain
gainain
as ’t levent dat aal noader komt
hou zaachter ’t slôpt
hou vaalzer ’t glôpt
omtou de walen en muren,
omtou mien ber, mien vel dat kel
– de hoane plôkt –
’t neustrillen van de vos vernemt.
Gain weg is stremd, wat remt mie nog,
ontswem dis trog, dis zog van lutje loug.
Hou ver hou vrij bin ’k mörgenvroug.
Moar klokkeslinger waigt mien tied:
o wai bedraig mie nait
verlaig ’t verdrait
van vattien feberwoarie
en woar mie woar mie woar mie.
Simon van Wattum (1930-1995)
Oet: Twijstried: tussen wenst en wereld : verzoamelde gedichten (Uitgeverij Lykele Jansma, Buitenpost 1980)
Febrewaris
Wat sille wâlen en muorren
no’t it tsjuster binnenkrûpt
en spinnen fan de geast
bekenden en buorlju
freonen en famylje
behekse ta healwizelingen
wizend mei de finger:
dy súphals (de rún foar de wein
mar hoe’t wy ek menden
it wie net te winnen
fan de witeklokkeslinger)
dat bist út de goat dat witst
dy struit gjin sily op syn tún.
Wat batet de krúk oan myn boarst
no’t de stream my sleept
oant oer de boaiem fan skrouskens
en jaget my heech
op reinbôge fan ierde nei ierde
en slacht my del
in glêde iel yn fûke
foar ien dy’t neat earet
gjin heit en gjin mem
gjin lân gjin stêd gjin stien
gjinien
as it libben dat al neier komt
wat sêfter it slûpt
wat falsker it glûpt
om de wâlen en muorren hinne,
om myn bêd hinne, myn fel dat kjel
– de hoanne plôke –
it noastriljen fan de foks fernimt.
Gjin wei is strjemme, wat remmet my noch,
ûntswim dizze trôch, dizze wyn fan lytse doarp
Hoe fier hoe frij bin ik moarnier.
Mar klokkeslinger widzet myn tiid:
o wee bedraach my net
liich it fertriet foar
fan fjirtsjin febrewaris
en bewarje my bewarje my bewarje my.
Oersetting: Geart Tigchelaar