Sy is Noarsk: Ulla. Sy wennet yn bungalow nûmer 1 fan in resort op Lombok. Ik sit yn bungalow nûmer seis fan itselde resort en sa is de priisferhâlding ek.
Ulla is Noarwegen, it lân dat ik út myn jeugd noch ken troch de ferneamde trilogy fan Björne Björnson: ‘Winden Waaien om de Rotsen’. Fjorden, bergen, heuvels, heechflakten, ûnmjitlik en gruts. Sa is Ulla ek. Ulla hat it ferpletterjende foarkommen fan in Wagner-sjongeres dy’t sa in orkest fan 150 man sûnder omhaal de hoeke yn blaast. Ulla is breed, Ulla is grut, Ulla is in lânskip. Yn Lombok is se efkes ferlost fan it fersoargingstehûs dêr’t se as ferpleechster Noaren helpt dy’t in bytsje yn de war binne.
En dan is der Ahmed. Yn har fakânsjes op Lombok is hy al 16 jier har freon, har feint, har doarknop, har alles. Hy is fan har.
De bungalow is har keninkryk. Dêrom bringt Ulla har eigen sulverkleurige kuolkast mei. Yn de bungalow is al in kuolkast mar dy foldocht net oan de estetyske behoeften fan HAR.
Op it terras stiet in heech bamboebêd. Ik hie it bêd wolris sjoen as ik op reis wie fan nûmer 6 nei it strân. Soe Ulla alle nachten bûten sliepe ticht by har oseaan en it rûzjen fan de brâning, tocht ik wat fernuvere. Op in moarn sjoch ik in soarte fan foarm op it bêd lizzen. Mei dêrby in fyftich plus frommes. Har hannen ferdwine yn Ulla’s lea: it is de masseuze. Op it strân foar it hotel slacht de hiele dei in bosk fan dizze harpijen om. Ik kin net op it strân komme of se litte my witte dat se fol langstme nei myn liif en lidden útsjogge. En myn rupiah’s. Ik wit dy knypgrage hannen te ûntkommen, mar Ulla tinkt dêr hiel oars oer. Sy set de froulju sa no en dan oan it wurk om har dochs wat foarmleas stal in nije ympuls te jaan. De sesjes duorje lang, oeren sjogge je de hannen gean. It begjint moarns al en middeis folget der faaks noch in behanneling. En dôchs bliuwt Ulla deselde. Yn alle gefallen foar my.
Ulla hâldt fan har eigen dingen. Se wol har hjir yn it fiere lân in bytsje op har gemak fiele. En dat slagget mei in akwarium fol goudfisken. Alles foar har nocht en wille. Eigen ymport want sy kin net sûnder de lytse leave bisten. Krekt sa as sy ek net sûnder Ahmed kin.
Myn earste waarnimming fan Ahmed is in sliepend liif op in lisbed. Hy leit moai yn it skaad by it strân. Hy sliept faak oerdeis op dat bêd. Mar hy wit wat him te dwaan stiet as Ulla yn it spul komt.
Ien of twa kear deis sjogge je Ulla yn badpak en in handoek om har hinne op wei nei it strân, de see. Ulla ferdwynt yn de oseaan en as se der wer útkomt stiet Ahmed mei de handoek klear en slacht dy om har wiet liif. Hy is har help, hy is har steun, har lyts skouder. Hy is mear. Ahmed jout him regelmjittich del yn har fleislik Noarske lânskip fan bergen, fjorden en heechflakten. As in stip ferdwynt de lytste brune man yn de wide wrâld fan dizze Noarske frou. Sa te sjen hawwe se der wille fan. Yn alle gefallen SY!
Op in sneintemoarn sjoch ik Ahmed mei syn frou en fiif bern op bungalow nûmer 1 tasetten. De jongste, krekt ien jier, hinget spierneaken yn de earmen fan syn heit. En masse hawwe se de reis nei Ulla’s filla makke op de tweintich jier âlde swarte Vespa mei Ahmed oan it stjoer. Heit hat foar de bern ijsko’s kocht dy’t moai yn Ullla’s sulveren kuolkast wachtsje. It is feest. In noflik gearkommen, sa út ’e fierte wei sjoen. Alles is harmony, elkenien is aardich, der wurdt lake, de bern blêre betiden. Se meie mekoar graach lije. Of net?
Wat Ahmed foar de kost docht? Libje fan Ulla’s jild it hiele jier? Ik tocht it, mar sa sit it net. Wol as Ulla der is, mar as Ulla wer yn Noarwegen by har pasjinten sit, kinne je Ahmed alle dagen op it strân sjen mei in grutte doaze fol mei pearelkettingen. Alles foar de toeristen. Hy jaget op toeristen. En dy binne der net in protte op Lombok. Op it strân tilt it op fan Ahmed’s kollega’s. Allegearre mei ien doel: de toerist. De wrâld achter ús hotelstek is de wrâld fan de ambulante hannel. Fan moarns seis oere oant jûns let reizget de stoet hannelers yn horloazjes, pearels, earmbannen, krystkaarten en wit ik al mear it strân del. Se swaaie oer it stek nei ús, de rike witen. Harren rop is lûd, de sarongs wapperje yn de wyn, wanhopige seinen: keapje fan ús. Se hawwe it allegearre krap. As ik in earmoedich earmbantsje keapje, seit de man: ‘Dat is wer foar twa dagen iten.’
Ik wit it net, ik fantasearje mar, besykje te tinken hoe’t Ulla dizze hanneler ea oer it stek holpen hat. Wie in pearel it sein foar in libben fol ‘happiness’? Mooglik.
Ik meitsje bungalow nûmer 6 leech foar in reis nei Flores. Oardel wike letter kom ik werom en hier no bungalow nûmer 1. Alles fan Ulla is fuort. It moaie houten nammebuordsje mei har namme deryn baarnt en dêrûnder: Norge. De bamboeklokken dy’t troch de wyn hieltyd yn beweging binne en as it sjongen fan in stel sirenes yn de earen klinkt. It is der allegearre net mear.
In haadstik is ôfsletten.
Jûns set ik nei de pleatslike super oan de oare kant fan de strjitte ta om in karton sûkelademolke te heljen.
‘Hallo, my friend, how are you?’ ropt in lytse donkere man. Ik ha gjin idee wa’t it is. De hiele dei hearre je dat: my friend. Alles mei in waarmte as soene we elkoar al jierren kenne. It binne hannelers op jacht nei myn jild en dizze man is ien fan dat gilde, tink ik. Ik laitsje freonlik werom, pinigje myn harsens oft ik dit gesicht al ris earne sjoen ha.
‘Yn watfoar bungalow sitsto no?’ freget de ûnbekende.
‘Yn nûmer 1.’
‘Dat is de bungalow fan Ulla en my.’

Yn ien kear falle alle stientsjes teplak: it is Ahmed. Ik freegje him wat er docht.
‘Wer mei pearels lâns it strân, wat oars.’
‘En?’
‘Min, striemin, gjin mins dy’t wat keapet. En ik ha thús bern, in frou. Wolsto net?’
Ik lis út dat in pearelsnoer foar my net sa gaadlik is. ‘Dyn frou?’ Hy laket derby, docht as is it grappich, mar ik wit it, ha it fan de oare manlju heard, se ferkeare allegearre yn need. Foar wat jild dogge se alles.
‘Ek net.’ Hie it him al ris sein dat myn frou net fan pearels hâldt.
Hy gniist, wit er ek wol, mar altyd efkes besykje, je witte nea.
‘Wannear komt Ulla werom?’
‘Op 1 oktober.’
Hy laket blier.
‘Dan ha ik fakânsje.’
En bitter:
‘Ha wy einliks wer wat jild om hannen.’