Pineholle, pine achter op myn holle. Ik kin my net bewege. Ik priuw bloed. Ik lis foaroer op ’e stiennen flier fan de jachthut. It fielt as ha ’k in barst yn’e skedel. Myn noas is brutsen. Ik sjoch Tammie út myn eachhoeke, Oane syn hûn. Se leit der rêstich, mar opmerksum by. Ferbyldzje ik my dat se súntsjes jammert? Se wol my slikje. Ik kin my net bewege. Myn hannen sitte fêst op ’e rêch. Wy binne oerfallen.

Ynienen swaaide de doar iepen en waarden wy ûnder skot nommen en sûnder in protte wurden oan ’e kant set. Oane knikte nei Tammie en sy gie lizzen. Daliks. En dat wie mar goed ek, oars hie se dea west. Se wie traind foar de einejacht en net foar twa oerfallers mei revolvers. Wy stiene mei de earms omheech en Oane krige in stomp yn ’e mage. Hy hapte nei de siken, klapte dûbel en waard op in stoel fêstbûn. Tammie bleau rêstich.
‘Do, do praatst Frânsk, sei de iene tsjin my…’
‘In bytsje,’ sei ’k, ‘wat is der?’
‘Wêr is Willem? Is Willem der net?’ frege er.
Ik sei: ‘Dy wennet hjir net.’
Doe fielde ik myn noasbonke kreakjen. It waard my swart foar de eagen.

De Frânsen hâlden rie oer harren oanpak. It is harren dúdlik dat Willem hjir net wenje kin. Heechút tydlik. Sa grut is de jachthut net. Ik wurd oerein lutsen. Ik moat mei om Willem te heljen, oars giet Oane der oan. De iene Frânsman bliuwt by him. Ik moat mei yn ’e auto. Oane knikt.

It wie my net dúdlik wat der te rêden wie en wêrom it mei safolle geweld moast. It wiene junks yn desolate steat. It wie maklik fêst te stellen. Yn de rânestêd hie ik genôch sjoen. Faak sa begearich dat, as se dope by de grins krije koene, se dêr bleaunen. Ek mar better. Mar wat sochten se by ús yn it noarden, yn in jachthut?
Wite Willem hie wolris ferteld fan droppings op ’e Noardsee. Dan gie it om hasjiesj. In protte fiskers hiene in lukrative byfertsjinst, mar de hannel moast wol fan board ear’t se oankamen yn Nederlânsk wetter. De lading moast ophelle wurde. Wie der in lading ferlern gien? Wie er stellen? Dizze Frânsen sieten yn de harddrugs. Soe Willem dêr yn de tuskentiid ek yn dwaan? Unwierskynlik. In weirekke lading, mooglik net betelle, lei mear foar de hân. Of twa ferdwaalde desperados op it plattelân; je geld of je leven.
By ús foel net in protte te heljen. Sels by Althusius net, ús beskermhear en advokaat. Fototastellen, linzen, in inkeld skilderij miskien. De jachthut stie op syn terrein. Wy hiene noch nea bûtenlanners yn’e jachthut hân, lit stean sokke domdryste. Sy hiene de earste slach troch de oerfal wûn, mar liken net goed te witten hoe’t it no fierder moast.

Ut Oane’s eachopslach lies ik gerêststelling. ‘Gean mar mei, ik betink hjir wol wat.’ Ik wie der wis fan dat er wat betinke soe. Hy hie by de Mariniers sitten. De Frânsman reage my nei buten, it tsjuster yn, nei syn auto. Ik seach Tammie noch krekt fuortfleanen. ‘Dy witte noch net by wa’t se nei binnen stapt binne. Dy sille noch raar guod spuie,’ tocht ik.

Ik hie wol fermoedens wêr’t Willem siet, mar ik wie net fan doel om dêr hinne te gean. ‘Wy geane hielendal net in eintsje om,’ tocht ik. Der kaam in lakonike berêsting oer my. Ik tocht: ‘Earst moat ik myn noas wer rjocht sette.’ Om’t myn hannen fêst sieten op ’e rêch bûgde ik foaroer nei it dashboardkastje, draaide de holle der skean tsjin oan en treau myn noas wer op syn plak. Ik waard der wol mislik fan, joech bloed op, mar ik fernuvere mysels dat ik der sa kâld ûnder bleau. It wie my as wie ’k in libbene deade en dat de Frânske junk my yn myn hjirneimels neat mear meitsje koe. Hy pakte my by it hier en sette my wer efteroer. Ik siet skean njonken him en koe him foar it earst goed sjen. Hy hie in fettich laachje swit op ’e hiele holle, senuwtikken en de ôfrûne tiid sa’t te sjen amper sliept. In skym wie er, mear net.
‘Wêr sit Willem?’ freget er en ear’t ik der erch yn ha, spui ik him yn syn gesicht. Hy meant my oan ’e kant mei syn revolver. Myn noas sit wer bryk, dat kin ik noch fiele, dan fal ik der wer hinne.

Tammie stie by de efterdoar fan Althusius te blaffen. De jonkfrou hearde har en liet har der yn. Se wie lizzen gien mei de sturt tusken de poaten en se hie amper jankt. Poaten oer de kop. Se hie in toanielstikje opfierd. Althusius snapte it en makke syn jachtgewear ynoarder. De jonkfrou gie mei nei buten. It wie harren dúdlik dat der serieus gefaar drige by de jachthut. ‘Noch gjin plysje,’ hie Althusius tsjin syn frou sein, ‘wy sjogge earst oft it yn stilte op te lossen is.’ Doe’t se by de jachthut oankamen, seagen se dat Oane fêstbûn siet op in stoel. Syn oerfaller rûn ûngeduerich op en del.
Althusius makke it lûd fan in snetterjende ein. Net fan echt te ûnderskieden. Oane seach kalm omheech en knikte twa kear. De mânlju begriepen inoar: de strategy fan de koai. Oane syn oanfaller wist it noch net, mar hy wie fanôf dat stuit ‘a sitting duck’. Kânsleas delstrutsen yn in ferkearde fiver. Tammie fleach om de hut hinne. Se blafte net, it wie risseljen. De Frânsman die de doar iepen om it lûd better hearre te kinnen. Hy seach nei ûnderen, seach de hûn, doe foel syn each op ’e jonkfrou. Op dat stuit fleach Oane mei stoel en al op him yn. Der foel in tou om syn boppeliif. In lasso. De Frânsman like ferheard of faaks wie er ek wol ferromme. Hy joech him daliks oer.

Ik kom by, ik sjoch de oare oerfaller yn it ljocht fan de koplampen: hy hat boeien om. In frou hâldt him fêst. Se triuwt him nei foaren en komt hoeden tichterby. It is de jonkfrou. De Frânske junk njonken my docht syn sydrút iepen. Tagelyk hear ik it portier iepen gean en hear ik dat er út ’e auto falt. Althusius hat him ûnder skot en Oane pakt him de revolver ôf. De jonkfrou docht myn doar iepen, ik stap út ’e auto. De Frânsman wurdt wer efter it stjoer set en de oare wurdt op ’e efterbank lein. Harren revolvers wurde efter yn de kofferbak smiten.
‘Ride,’ seit Althusius, yn perfekt Frânsk, ‘opdonderje.’
Twa wurden, mear waarden der net sein. De auto sette ôf. Ik seach noch it sifer 75 op it nûmerboerd. ‘Lju út Parys,’ woe ik sizze, mar ik krige gjin beweging yn ’e lippen. Myn kaken wiene ferstive fan it stjurre bloed.

De dokter waard belle en even letter siet myn noas wer teplak. Wy sieten mei de jonkfrou by de kachel, lykas yn dy plysjesearje mei ynspekteur Baantjer. Doe pas seach ik wer kleur en ik realisearre my dat ik alle foargeande foarfallen yn swart-wyt sjoen hie. It hie in ‘cinema noir’ west mei al it synisme dêrfan.
Ik hie yn de jonkfrou in ‘femme fatale’ werkend. Roekeleas, mar raffinearre en alles ûnder kontrôle. Sy wie myn Simone Signoret, heldinne út de ferfilming fan Maigret. Althusius hie spile as Jean Gabin: rêstich, net oerdreaun mar krêftich spul. In liepert dy’t net mei him spotte liet. Oane spile noch better as Alain Delon: bikkelhurd en ûnberekkenber foar syn tsjinstanders, in killer, dat moatte dy Frânsen harren ek realisearre ha. Myn eigen rol as bewusteleas slachtoffer fûn ik ek net ûnfertsjinstlik. De foarfallen hiene har ôfspile yn in skerp kontrast mei ús gewoane libben. Ik besefte dat ik, nei dy klap op ’e holle, alles yn flashbacks en mei voice-overs sjoen hie.
No ek, yn ’e keuken by de jonkfrou, seach ik in filmset foar my. Lykwols yn kleur en mei dy Hollânske fertroudens fan ‘gezelligheid kent geen tijd’. Tammie hie har kleuren ek wer. Har hier hat skakearringen fan giel nei oranje en har surt einiget yn in moaie wite plúm. Se sieten der allegearre fleurich by. Althusius siet tefreden efter syn bearenburch. Dy belibbe de jacht as in zen-ûnderfining. Hoe stiller hoe better. Dat hie er fan Oane leard. Oane wie ek al sa swijsum, hy wie grutsk op Tammie. Hy aaide har. Der wie gjin skot fallen. Baas en hûn hiene gearwurke sa’t dat hearde by in einekoai. Tammie hie gjin kik jûn.

Fan Wite Willem hearden wy neat. Dat wie wol opmerklik, want hoe’t wy dy frjemdlingen der út wurke hiene, fleach as diggelfjoer troch de buorren. Dêr soarge de jonkfrou wol foar. Dy Willem wie my noch in pear Spaanske learzen skuldich. Letter die bliken, dat dy iene Frânsman, dy’t by Oane wie, se ynpikt hie. Syn eigen âlde trapers hie er efter litten. Offisjeel wie dizze oerfal fansels net bard.
Ik bin net fersekere foar soks. Wa wol? Ik sil it grif op dy Willem ferhelje. Of net dan?

(oersetting: Baukje Stavinga)