De moanne moast grut en read wêze, mar ik seach der neat fan. Oare dagen wie de moanne om healwei tsienen goed te sjen, boppe it dak en net foarby de iene beam dy’t tsjin de wyn yn woeksen wie. Mar no net. It wie ljocht genôch om it opskrift op it boerd noch te lêzen, „Vanavond Supermaan – 21:40 op z’n mooist”, en 21:40 wie it, dêr koe it net oan lizze. Ik soe de dyk mar op om nei te gean oft dy moanne wol te sjen wie.
We sieten op Tessel, noch altyd. De wyn, de dyk, de loft en net te folle oars. In drokke wei wie it net, dêr’t ik op rûn, mar ik tocht wol oan de jûnsklok. Healwei tsienen hie it no wol west, de dyk wie mar twa minuten te gean, mar foar’t ik weromkaam koe it al nei tsienen wêze en dat koe net fansels, dat wie tsjin de regels. Yn it healreade ljocht dat fan efter dyk like te kommen seach ik oare lju op ’e dyk stean. De moanne kaam op, krekt as de sinne ek opkomme kin, read en grut en mei de dyk dêr noch foar. It gie wol hurder, de sinne naam dêr mear tiid foar, dy moanne wie der ynienen en gie op ’e sekonden omheech. Foar de jûnsklok woe er fuort wêze grif.
Dêr fleagen my flearmûzen oer ’e kop. Se kamen leger as oars, miskien troch dy moanne. De einen yn ’e sleat skeaten omheech doe’t ik foarby kaam, dy wienen ek fan ’e tried. De moanne stie tichterby en luts dêrom hurder oan it wetter, dat koe it ferklearje. Ik ferwachte ek wol in hegere floed as oars.
Op ’e trep de dyk op stie in man. Hy kaam op my ta en seach my earst net, yn ’t skaad fan ’e dyk wie it sa tsjuster as yn in gewoane nacht. „Goeienéved,” groete ik. Ik koe net sjen oft it wol in eilanner wie, mar ik hie der wol aardichheid oan om yn it Tesselsk te groetsjen. Foar de badgast wie dat ek wer couleur locale fansels. Ik leau allinnich net dat de man it yn ’e gaten hie. „Net voor de avondklok nog op pad,” sei er. In beskuldiging of in bekentenis? Allebeide tink. Syn aksint kaam yn elk gefal fan de fêstewâl. „De Overkant”, sizze se op Tessel.
„Zo’n maan is er niet alle dagen, vanzelf,” sei ik.
„In mei weer één, las ik,” sei de man. „Maar je weet nooit wat mei brengt natuurlijk.”
Ik gie de trep op. De see wie yndie grut en machtich, de floed kaam oant oan ’e kant fan ’e dyk en de koppen op it wetter koene wol fan de Noardsee ôf komme. De moanne wie read, mar de see die dêr net oan mei, dy wie oeral swart en wyld. Dêr wie wol oan te sjen dat it de sinne net wie. Oars as de moanne wie der gjin ljocht eins. Oan ’e kime waard ik wol de ljochten by de Ôfslútdyk gewaar, dêr wienen se dwaande wynmolens del te setten, mar dy ljochten bleaunen lyts. Grut en machtich wienen inkeld de see en de moanne.
Wat moast maaie bringe? Ik soe nei Grins, dat stie by ús op ’e kalinder. In moanne lyn hie ik in rûnlieding troch Grins hinne skreaun, sûnder dat ik dit jier noch yn Grins west ha. Mei de kompjûter komst ek in ein. Streetview, maps, myn eigen tekenings fan dy stêd… Ik lies yn boeken en online en makke dêr it bêste fan. Yn maaie soe ik sjen hoe’t myn rûnlieding yn it echt wie. Ik koe my dêr eins gjin foarstelling fan meitsje en krekt dat joech gjin goed gefoel.
Ik seach op myn tillefoan dat it tsien oere wie. No begûn ik yllegaal te wurden, de lêste jûn dat ik dat koe. Ik gie nei de kant, dat it wetter yn myn hier sloech; al it lûd wie no see. Fan ’e middei hie ik hjir noch mei myn soantsje west, doe wie der hast gjin wetter, allinnich sân en fûgels. Hy soe it net leauwe, as hy my no seach. Ik krûpte tsjin de kant oan. De floed wie op syn heechst no, it wetter koe net fierder komme, ik siet hjir goed. De moanne wie der noch, mar ik hie der gjin each mear foar. De see, de see, allinnich de see. Dy wie feilich.
Op myn tillefoan lies ik in berjocht fan in freon oan ’e Overkant, dy’t witte woe oft ik 16 maaie yn Alkmar wie. Foar bier fansels. Ik wist it net, ik wist net wat maaie brocht. Dy hiele Overkant ek. Ik antwurde mar neat. Myn finger brocht ik nei it wetter. Dat wetter komt altyd oeral, ast dêr in finger yn hâldst, hast sels ek oeral west. Dat sizze de lju hjir.
It wetter kaam net tichterby, mar de moanne waard lytser en minder read. In supermoanne wie it al gau net mear. Ik sjoch nei de dyk, de dyk lei heech en swier efter my. Earst in râne fan stiennen, dêr boppe in râne fan gers en dêr skiep op, skiep dy’t ik no net seach mar der wol wienen fansels. In bytsje ljocht skean dêr efter, in hotel en in âlde pleats koest der fine, al socht ik dêr nea nei. As de lêste boat west hat, dienen se hjir de ljochten út, dan wie it oer it hiele eilân tsjuster.
Wat maaie brocht wist ik net, mar ik soe moarn mar nei in terras.

Oost, april 2021