Tekst fûn op in oan twa siden beskreaun snústerich papier op ’e boaiem fan in jirpelkistke.
Datum: de 11de fan ’e blommemoanne 19 (kladde fan it ien as it oar, ûnlêsber).
Ferslach fan in gearkomste fan debatingclub Loquitur et Audit yn it sûterrain oan ’e Spinozasingel nr. 63. It is nei tsienen en fan in debat is net folle mear te merkbiten. De preses, Mies Zwatelaar van Afferden, hat it offisjele diel ôfsletten mei in dronk op ’e reednerskeunst, de folibiliteit of de elokwinsje. Fuort dêrnei foel hja fan it lytse poadium dêr’t jo as preses op stean moatte as jo in offisjeel diel ôfslute. Hja kaam rêd wer oerein, hie har sa te sjen net sear dien, har nijlonhoazzen wiene stikken op ’e beide knibbels.
En no is it folop feest: nimmen kin de oar mear ferstean, omtrint nimmen praat mear tsjin in oar.
Der skâlet in Amerikaanske popsong troch de romte dy’t sa likernôch ûntrochsichtich wurden is troch in stive blauwe smook, allike ûntrochsichtich as de alkoholwalm dy’t om en troch eltsenien hinne waait hinget.
Down by the lazy river sjonge the Osmonds en Joshua Krul fan de shampoofirma mei deselde famyljenamme draait him op ’e rjochterside. Hy leit yn in puozze bier, is hielendal poerneaken en smookt glimkjend in trochweakke filtersigaret fan it merk Peter Stuyvesant. Hy hie him goed taret op it hjoeddeiske debattema de ik-ûnderfining begjint mei de ferbining mei de oar. Syn oandiel waard respektearre, priizge sels sa hjir en dêr.
Jo ferslachjouwer skriuwt del wat hy heart en sjocht en rûkt en fielt.
De âlderejiers binne byinoar krûpt, fiele harren wat ferfrjemde yn dit selskip, amusearre troch oantinkens oan harren eigen eskapades. Willem Zwalkenberg skylt in apel, fiket him yn ’e tomme. Hy flokt binnenmûlsk.
Jo ferslachjouwer stekt de iene sigaret mei de oare oan, ruilet de lijwaarme Fosco yn foar in vermout en skriuwt fierder foar de neiteam.
Yn it skaad fan in kapstôk, út it ljocht, leit in stel op ’e flier, smyksmakjend en sloarpjend op in pear jassen deun tsjin elkoar oan, sa bestrûpt en ferfrissele dat net mear te sjen is wêr’t de iene ophâldt en de oare begjint.
Yolande Waalsdorp sit wat betiisd allinnich op in krukje, in sierlik, wat ferdreaun eagjend taboeretsje mei in rûne stoffen sitting en goudskildere, wat ferdraaide poatsjes.
Der leit in tichtbeskreaun skrift op har skurte. Ik foar de berte? stiet der boppe. Om har hinne lizze har klean op ’e grûn útspraat as op in bleek om te drûgjen. In jonge hat har bh útprobearre. Paste net. Der waard te hurd lake. Yolande skamme har, wist net mear hoe.
Der is op ’e bh rûn en der is bier oerhinne barge.
Sa no en dan nimt hja in flinke swolch út in bierglês dat al lang leech is. As se har mûle fine kin alteast, want it measte is bûtenom gien. It hoefolste glês wie dat al? Hja hat allinnich noch har broekje oan en it bier dript by har puntboarstkes lâns nei ûnderen. Bytiden sjocht se der eefkes nei, as binne dy fan in oar. Dan ljeppe se op, hoaljefoalje in amerijke en dan wurdt hja kjel.
Crazy horses sjonge de Osmond brothers.
Evert-Jan Lutz is earder fuortgien. Hy warde him manmoedich yn it debat, rispe sels byfal fan guon, mar doe’t it offisjele part foarby wie en de kofje en tee troch alkohol ferfongen waarden, doe stie hy in skoft twivelriedich tsjin ’e doar line, seach it skouspul oan, foarme mei de mûle lûdleas de namme Noach, mompele eat as mar in pear útferkard en baarnende de lampen en joech him ôf. Hy is fan Jutphaas en lid fan in bibelstúdzjeklup yn dat plak.
Ek gie in famke fuort, ‘k wit net hoe’t hja hjit. Hja rydt op in tandem, it twadde seal is altyd leech.
Der wurdt skille, der is ien dy’t troch it pandemoanium hinne de bel heart. Hja rint nei de bûtendoar en eefkes letter sjogge wy twa heilsoldaten út de reek en de walm weikommen.
En it wûnder bart. Yn ’e romte dêr’t Jeroen Bosch dûnset op it slachwurk fan Golden Earring’s Radar Love wurdt it eefkes wat rêstiger, wylst de soldaten harren Striidkreten oan ’e man bringe, dy’t linich fan ’e hân geane. Der is respekt en skamte. Yolande Waalsdorp pakt har klean fan ’e flier en begjint har lyts en skruten ûngemurken oan te klaaien. De bh proppet hja yn har tas, by de tampons. Hja hat in kaam.
Immen leit in jas oer Joshua Krul hinne. De smyksmak- en sloarplûden ûnder de kapstôk wurde efkes wat suniger. De manlike heilsoldaat hat in houten skonk dy’t út de mjitte stampt, it hallelujahuodsje fan it lytse frouminske stiet wat skean op har wyt hier. Hja dogge goede saken en wolle as ôfskied in liet sjonge op ’e op ien nei heechste treed fan it treppentsje. De barman draait it lûd wat suniger en it twatal sjongt Grijpt toch de kansen door God u gegeven, fol oertsjûging. Guon leden fan de debatingclub Loquitur et Audit reauntsje sêftkes mei en as it út is klinkt der in lûd applaus, krekt as by in wier optreden. En nee, de soldaten fan de Hear, hja bûge net. Hja draaie harren om en marsjeare fierder de stêd yn.
No krijt Jo ferslachjouwer it dreech. Of hy stoart him ek yn it helske fertier dat wer, mar wifeljend op ’e gleed komt en draait de dop op syn pin, of hy set him fierder ta skriuwen oan ’e bar, dêr’t it noch it rêstichst is.
Mar as er oerein komt ferliest er fuortynienen syn….