It ferhaal Leafde is loslitte fan Berber Spliethoff is de winner fan de ferhalewedstryd 2021, dy’t BoekfeestBoek útskreaun hat.

Leafde is loslitte

Baukje stapt mei in pear grutte tassen troch de doar fan ‘Greidegea’. Se hat de klean fan Jan wer hearlik skjin en strutsen yn de tas sitten. Hy hat altyd sa krekt west op de klean. Sy sil soargje dat dat sa bliuwt no’t er wat minder is.
Se hat ek noch efkes by de fiskboer lâns west. Jan is gek op in hjerrinkje. Sels griist se fan sa’n glysterich stjonkbist. Mar út leafde dogge je in soad.
Dêr is de lift. Baukje drukt op it knopke foar de tredde ferdjipping en wachtet oant sy boppe is. No gau nei de ôfdieling ‘It Reidhintsje’ ta. Se rint daliks troch nei de keamer fan Jan. Wûnderlik, Jan sit net foar de telefyzje.  Dan earst de wask mar yn de kast dwaan. Mei presyzje hinget Baukje de klean yn ’e kast.
No nei de keuken ta, tinkt Baukje. Se hat dy stjonkende fisk noch yn ’e tas.
Se stapt de gong op. Yn it hoekje efteryn de gong sit in âlder steltsje op it bankje. Se krûpe inoar oan en jouwe inoar tútsjes. Wat skattich, tinkt se. Dan knippert se nochris mei de eagen. Se komt wat tichterby. It is Jan dy’t op it bankje sit. Mei in poerfrjemde frou!
‘Ah, frou Boersma,’ seit suster Lindy. Se stoot op Baukje ta.
‘Wat hat dit te betsjutten!’ skreaut Baukje. ‘Wat moat myn Jan mei dat nuvere frommes?’
‘Dêr wol ik it graach efkes mei jo oer hawwe,’ seit Lindy. ‘Sille wy efkes nei it kantoarke ta?’
‘Ik hoech hielendal net nei it kantoarke!’ ropt Baukje. ‘Jan is myn man! It is jo taak om him dat yn it sin te bringen as er dat efkes fergetten is. Ik gean derfan út dat dit soarte fan kluchten tenei net wer foarkomme!’
Baukje set woest op it bankje ta. Lindy draaft har efternei. ‘Besykje om kalm te bliuwen, frou Boersma. Lit ús der efkes oer prate. Jan en Beitske…’
‘Der is gjin Jan en Beitske en dat komt der ek net!’ raast Baukje oerstjoer.
Baukje stiet stil foar it bankje.
‘Ha, Jan dêr bist.’ Se wrot syn earm út de greep fan Beitske wei en lûkt Jan oerein.
‘Hjir bin ik, Baukje, dyn frou,’ seit se. ‘Kom wy geane nei dyn keammerke. Ik ha in hearlik hjerrinkje meinommen.’ Ferstuivere rint Jan mei har mei.
Op it bankje widzet Beitske hinne en wer.

Baukje is wat bekommen. Se hat ferline wike mei de fersoargers fan ‘It Reidhintsje’ praten en ôfsprutsen dat sy Jan alle oeren yn it sin bringe sille dat er mei har troud is. Boppedat sille se Beitske fan Jan ôfhâlde. Foar de wissichheid hat Baukje syn keamer fol hongen mei foto’s fan harsels, mei it ûnderskrift ‘Baukje, dyn frou!’
Alle aksjes dogge fertuten: Jan werkent har de lêste dagen sels as se deryn komt. Dêr is Baukje tige bliid mei.
It is oan ’e ein fan ’e dei. Baukje sil noch efkes de smoarge wask ophelje. It is itenstiid en dan mei sy de minsken net steure yn ’e wenkeamer. Baukje giet dan ek daliks nei de keamer fan Jan ta. Se fandelet de fize brot byinoar en troppet it yn de tas. Dan rint se nei de wenkeamer.
Efkes om it hoekje sjen hoe ’t Jan lekker sit te iten, tinkt Baukje. Ah, dêr is Jan. Hy sit njonken Beitske. Sy sitte deun tsjininoar oan en jouwe inoar hapkes iten.
‘Wat is dit!’ raast Baukje. ‘Helje myn man daliks by dy lellebel wei!’
De fersoarging draaft nei har ta.
‘Frou Boersma, besykje kalm te bliuwen,’ seit broeder Tom. ‘Ik begryp dat it lestich foar jo is, mar…’ ‘Dat begripe jo hielendal net!’ ropt Baukje. ‘Sa hawwe wy it net ôfpraat! Helje myn man by dat frommes wei!’
‘Dat kin ik spitigernôch net dwaan, frou Boersma,’ besiket Tom rêstich út te lizzen. ‘Wy geane hjirre foar de kwaliteit fan libben foar ús bewenners. Famylje komt op it twadde plak.’
‘Dan doch ik it sels wol!’ Baukje sil de wenkeamer yn, mar de sterke earm fan Tom hâldt har tsjin. ‘Lit de minsken rêstich ite. Wy kinne efkes nei it kantoarke ta,’ seit er.
‘Smoar mar yn dyn kantoarke! Jimme hâlde jimme dochs net oan de ôfspraken!’ Baukje stoot de doar út, de galerij op.
‘Sechtich jier bin ik mei him troud! Ik ha him trije bern jûn, syn hûs skjinmakke, him seis jier lang fersoarge doe’t er alles fergeat. En dit is myn tank! Bin ik allinne noch mar goed foar in lekker hapke en de wask? Ik doch it net mear!’ Baukje grypt de tas mei wask en skoddet him leech boppe de balustrade. De klean dwarrelje as ferlerne snieflokjes nei ûnderen.

Baukje stapt mei in pear grutte tassen troch de doar fan ‘Greidegea’. Se hat de klean fan Jan wer hearlik skjin en strutsen yn de tas sitten. Yn de oare tas sit in eigenmakke apeltaart. Dêr is Jan sljocht op.
Se hie fan ’e moarn twivele oft se wol gean soe. Mar Jan hat hjoed syn jierdei! Aansten sit er de hiele dei op har te wachtsjen! En in jierdei sûnder har apeltaart, dat kin fansels net.
Mei lead yn ’e skuon rint sy de wenkeamer fan ‘It Reidhintsje’ yn. Dêr sit Jan, breed laitsjend yn in fersierde stoel.
Baukje lokwinsket Jan en giet dan oan de gong mei it oansnijen fan de taart. Jan krijt it grutste stik. Alle oare bewenners krije  ek in stikje. Dan ynienen stiet Beitske dêr. Sy widzet har lichem hinne en wer en wriuwt har yn de hannen.
Jan stekt bliid de hân nei har út.
Baukje har hert slacht fûler. Se knypt yn it taartmes en hâldt de siken yn.
Dan krijt sy in pantsje mei in stikje taart en set it njonken it plak fan Jan op de tafel del.
‘Kom hjir mar sitten, Beitske. Hjir haw ik in lekker stikje taart foar dy,’ seit se.
Beitske sjocht har skruten oan en laket.