Els stiet mei de fuotten yn it wetter. De wyn is kâld, it wetter noch kâlder, mar de sinne is al waarm. It rimpelige oerflak fan de mar skitteret, it wetter klokt sêft by de wâlskant op.
Se fielt dat der in spanning yn de loft hinget. Is it de wyn dy’t it meibringt, binne it de fûgels dy’t deroer sjonge, is it de fochtige ierde dy’t it har ynflústeret? Se wit it net, mar se fielt it oan alles.
It lytse sânstrantsje is leech, it boarterstúntsje in eintsje fierder op  ferlitten. Noch wol.
Oer in pear moanne, dan sil it hjir wer drok wêze. Gerop fan bern, fuotballen en opblaasballen dy’t hinne en wer fleane, âlders dy’t tydskriften lêze en kofjedrinke. Sinnebrân, handoeken en apenuten.
It fielt as in belofte.
Maitiid, in belofte dat it dit jier ek wer simmer wurde sil.
Sy fielt de waarmte fan de sinnestrielen, de enerzjy brûzet yn har om, der stiet wat op springen. Dan wit se it! Alle jierren ferjit sy wer hoe’t it fielt. Sy, sysels, stiet op springen. Noch even, en Els har nije, griene bledsjes sille wer in hiele simmer skaad jaan oan bern mei wite skouders, en pakes en beppes met sinnehuodden.