Ynienen stiene wy stil. Foar ús gloeiden noch yn stikmannich reade efterljochten. It wie roettsjuster, der waaide in heale stoarm en it reinde al de hiele reis; de rutewiskers hiene noch gjin tel rêst hân. Ik roai dat wy sawat de tweintichste auto wiene yn ’e rigele foar de brêge fan de Stevinslûzen. Mar it koene der ek in pear mear wêze. Fierderop knipperen wat reade ljochten, dy’t, sa ornearre ik, wol fan de slachbomen fan de brêge wêze soene. Ik tocht by mysels ‘hokker skipper wol yn ’e goedichheid mei dit hûnewaar jûns tsjin sânen perfoarst nei de Iselmar of sa nedich de Waadsee op’ mar ja, wat wyt ik dêr úteinlik fan. Ik kin wol knap sile en mei in 2,5 pk oanhingmotorke efter de Akkrumer jol ha ik eartiids de Saiterpetten by Earnewâld in moai oantal simmers aardich ûnfeilich makke, mar de Lorentz- of Stevinslûzen bin ik mei de boat altyd fier by weibleaun.
Ik meitsje der allinnich mei de auto gebrûk fan. En ien kear hurddravend. Fan Den Oever nei Surch. De ‘Afsluitdijkrun’’ sa hjitte dat barren, dat doe foar de twadde kear holden waard. Neffens my wie it ein febrewaris of begjin maart, yn elk gefal wie it mar in pear graden boppe nul en it waaide dat it rikke út it easten wei. In grouwe 30 km yn ’e wyn op. En geregeldwei in bui wiete snie. Net echt in feestje dus. Mar wy ha it rêden en gelokkich sûnder neidielige gefolgen. Dat is hast al wer tsien jier ferlyn. Ik bin wilens wol wat wizer wurden mar draaf noch altiten. Der is noch wolris besocht om in ferfolch te jaan oan dat loopke, mar doe’t it wêze soe smiet it waar wer roet yn it iten. Se ha it, oant no ta, net wer besocht.
No is der algeduerich wurk oan de dyk. Fytsers moatte dêrom noch hieltyd mei de bus. De ein is ek noch lang net yn sicht. No’t der ek noch wat mear útwurke plannen binne om de slûzen te ferbreedzjen duorret it aanst faaks allegear noch folle langer. Mar dan kinne de Bezos-boatsjes der wer skoan troch as se de stjitkessens wat kreas oan dek hâlde.
In kertier letter stiene wy der noch. Der kaam neat foarby, gjin topljocht gjin mêst of flagge, gjin stjoerhutte. Links fan de fangrail, foar, efter en rjochts fan ús allinne mar auto’s. Alles muorrefêst. Wy krigen njonkenlytsen wol sin oan wat. Us proviand, twa bananen, wie al lang op. Fierder hiene wy neat gjin iten oan board. Ynienen makke de nijslêzer fan de ferkearsberjochten op ’e radio melding fan in technyske steuring fan de brêge fan de Stevinslûzen. Der stie in file foar fan seis kilometer, as it my net mist en wy stiene dêr dus op kop! It minne nijs; de brêge stie iepen en siet fêst en in bytsje better nijs, de monteur wie ûnderweis. Mar ja, wêr moast dy weikomme? Hoe fier riden wie dat en fan hokker kant soe er komme? En hoe gau koe it euvel ferholpen wurde, as it al ferholpen wurde koe. Foar itselde hie er in hiele jûn nedich, koe er faaks neat fine of wie der in net gau te besetten krúsjaal ûnderdieltsje oan flarden. Wat dan…?
Efter en neist ús kaam der nei in skoftke wat libben yn de rigele auto’s, nei alle gedachten hiene mear filebewenners de berjochten heard en hiene se ek skjin har nocht. Se besochten fan de dyk op de ôfrit te kommen en sa in flechtrûte te sykjen.
Wat moasten wy, wat wie wiisheid; wachtsje op in wurkjende brêge of werom en omride troch de polder. Wy keazen foar it lêste, hiel hoeden koene wy troch goedwillige meiwurking fan de oare sjauffeurs wer op ’e dyk komme. Mei faasje gong it werom yn de rjochting fan dêr’t wy weikommen wiene.
Wilens kundige Ernst Kuipers op ’e radio de ein fan Covid en dêrmei it wer iepen gean fan Nederlân oan; dat wie yn elk gefal wat.
Al gau sieten we yn it poertsjuster op de Houtribdyk fan Inkhuzen nei Lelystêd, der wie neat te sjen op in pear lytse reade pitsjes nei; de efterljochten fan in rappe foargonger. Fierder ís dêr ek neat. Wy hiene de honger yn ’e hals.
We betochten dat wy yn Lelystêd mar efkes sjen moasten om it ien of oar.
Foar’t wy it yn ’e gaten lei dat plak lykwols ek al efter ús. By De Lemmer dan mar. Om’t de farske koroanaregels noch yngean moasten, wie it ek noch mar ôfwachtsjen oft der noch wat iepen wêze soe. It rûn al moai nei achten.
Under de grutte giele M op syn hege peal brânde noch ljocht, yn ’e goedichheid dan dêr mar hinne. Yn in Edward Hopper-eftich skynsel stie de lege mcdonalds te wachtsjen op de nighthawks. Se soene noch oant tsien oere jûns iepen wêze. In grut plakkaat by de yngong easke dat wy ús covid-QR-koade en id-bewiis by ynkomst earst te toanen. Mar der wie net ien om it oan sjen te litten. Alle taffeltsjes wiene leech. Efter yn it gebou stie it personiel, guon mei de winterjas al oan, wat út it sicht yn ’e keuken om de frituerbak hinne.
De gastfrou, dy’t nei efkes wachtsjen op ús ta kaam, seach der wat ferheard fan op dat wy mei de telefoan en it rydbewiis yn ’e oanslach stiene. O ja, de koroanatsjek! Ik krige sterk de yndruk dat se dat al in hiel skoft net mear by de ein hân hie. Se naam de bestelling op, de frituer gong wer oan. Even letter brocht se it blêd mei iten by ús plestiktaffeltsje. Ja, wy hiene wat te iten en dêr wie dan alles ek fuort wol mei sein. Doe’t wy de auto wer opsochten, reinde it noch hieltyd. En it parkearplak wie noch like desolaat en ferlitten.
De oare deis skreau de krante dat ús brêgesteuring wol in oere duorre hie.
En op it nijs hearden wy dat de brêge dy moarns likegoed wer in moai skoft iepen stien hie. As it dan echt net goed makke wurde koe, moast dy monteur mar in tiny house ha dêr op it slûzekompleks. As men dochs oan ’e gong wie, koe dat der ek noch wol ôf.