It Frysk is in taal. Talen kin men leare. Dat: men moat it Frysk ek leare kinne. Dat dy redenaasje slút as in bus, dat wist Aristoteles al. Doch hat it derfan dat de wettertichte konklúzje in soad minsken net echt oan wol. Der binne op syn minst twa tsjinoerstelde myten oer de learberheid fan it Frysk, dy’t kear op kear op kear wer de kop opstekke – en net selden wurde se ferteld mei de grutske wissichheid fan ien dy’t mient dat er wat folslein nijs op it aljemint bringt.

Myte 1: It Frysk is ûnlearber

Ien fan de myten is dat it Frysk ûnlearber wêze soe. Koartlyn wie der in Flip van Doorn, in man te Drylts, dy’t der in ynterpretaasje fan joech yn in ynstjoerd stik yn ‘e Ljouwerter. Lykas rigen foargonger-fertellers hong er syn ferhaal op oan in wurd mei in protte dialektfarianten, yn syn gefal doerebout. Van Doorn hat yn syn wurdboek 21 Fryske wurden foar sa’n ding fûn en fersuchtet: “Zelfs wie met de beste wil van de wereld en met een gezonde dosis inzet en taalvaardigheid probeert zich het Fries eigen te maken, blijft struikelen over de ongekende complexiteit ervan.”

Dat de Friezen, as se in wurd tsjinkomme dat har net eigen is, dêr wat oer sizze, wol my wol oan. Sokke petearen hear en fier ik ek geregeld. Se litte sjen dat it ferskaat yn it Frysk grut is en dat minsken graach oer har eigen taal prate. Wat se net sjen litte, is dat it Frysk in “ongekende complexiteit” hat.

Lês fierder by It Nijs