Dizze drûge en drege simmer gjin better plak as in pear wike útfanhúzje tusken de grouwe muorren fan in kleaster yn it Teutoburgerwald. De lêste tiid sitte my myn dreamen dwers, dy’t ik fan alle kanten ris goed beskôgje en beskikke wol. Dreamen dêr’t elk út myn fermidden fan fynt dat ik my der überhaupt net drok om meitsje moat. It hat neat om ’e hakken, sizze se, do makkest fan fearkes yn eigen eagen heule balken yn dy fan de minskheid. Ja duh, ik wol lekker sliepe kinne.
No’t de wissichheid begjint troch te kringen dat it mei my oer tsien of tweintich jier beslikke wêze sil, begjin ik mear en mear fan dy dingen te genietsjen dêr’t ik mei fertroud bin – myn moaiste boeken, foto’s, keunst, muzyk en foaral myn byinoar skarrele wysheden. Ik ha sterk it gefoel dat ik my dizze saken, dus al it goede yn myn libben, bewuster en konkreter eigen meitsje moat. Ik wol se bewarje, fêsthâlde kinne. Ik wol ha dat se in bestindige basis oan ankers en kompasrjochtings foarmje, dúdlik en deugdlik genôch om my der oant myn dea ta oan fêst te klampen. Goede dingen lykwols besteane by de graasje fan minne dingen en dy moatte leaver net de oerhân krije.
Myn teutoansk bêd leit noflik mar sliept net better as thús, it útsicht is paradyslik – sis mar pastoraal -, de stilte bytiden klaustrofobysk, it ljocht diffús as it donkerje sil, myn iensumens monumintaal, it iten deugdsum en de madrigalen… no ja, himelsk. Hjir op myn keammerke foar it rút of by it kuierjen ûnder de bûkebeammen besykje ik te petearjen oer myn eangsten en foaral myn nachtmerjes. Dizze petearen binne yn en mei mysels, hoewol’t ik binnen dizze wijde wrâld ek graach leauwe wol dat it in praten is mei God. Of, ûnder auspysjes fan myn Sokrates, miskien wol mei it orakel fan Delphi.
Sokrates…, trije wike lyn seach ik syn búste yn it Leidsk museum fan âldheden. In kopy fan syn dikke gemoedlike kop stiet no op it finsterbank. Hy sil mei my it grêf yn gean.
Wat sit my dan sa dwers? It sit him yn de tsjinstellingen. De earste is de ûneinige kosmos oeral en fier om my hinne, mei dêr tsjinoer it mikroskopysk lytse dat likemin te bedjipjen falt. De twadde is de tiid sûnder ein, de ivichheid, versus it tydlike en ferhipt beheinde fan it no. Dêr mei ik my dus fan hûs út net drok oer meitsje. Foar elkenien en wis foar alle minsken yn myn fermidden lizze dizze beide abstrakte grutheden sa fier fan it bêd dat se it graach foar kundskip oannimme – as se der al by stil steane -, mar my besoargje se útswitte nachtmerjes. It hielal is ien grut gat en ik fal en ik fal dwers tusken stjerrestelsels troch om hopeleas te ferdwalen yn de ferpletterjende romte tusken twa fan myn atomen, om dan noch djipper te fallen en my fierder te betiizjen. Der komt gjin ein oan, myn delfal yn romte en tiid hâldt gjin skoft.
Wat hat it opsmiten, freegje se, as ik witer as ik wie en in kilo swierder weromkear yn myn fertroude omkriten. No, de oplossing is simpel, blykber. My wurdt foarsein dat it doel klear is, mar de wei dêrhinne lang en muoisum wêze sil. Ien fan de trije wizen, God, Sokrates of it Delfysk orakel, of miskien wol alle trije mei-inoar, wol hawwe dat ik thús myn oefenings doch, in training om it loslitten te learen. Leafst moarns betiid sil ik mei in kroade en twa sekken sân, riviersân, nei it strân ta gean om dêr op in stik karton fan fjirtich by fjirtich nei bêste kinnen in byldsje te foarmjen nei eigen likenis. Dêrnei sil ik tasjen moatte hoe’t it opkommend wetter myn byld ferneatiget. Oaremoarn sil ik ûnwjersteanber weromkomme mei wer in kroadfol sân. Krekt salang oant der beskikt wurdt dat it goed genôch is. Dan sil God ta gat wurde, sjongt it orakel har kleisang en sil njonken my yn ’t grêf Sokrates ivich fyntsjes laitsje.