Dizze kear wurdt fêste kollumnist Willem Winters beselskippe fan syn partner Anneke van Renssen. Se hiene sûnder dat se it fan inoar wisten in kollum skreaun oer in sneintemideiútsje. Anneke skreau oft it net wat wêze soe om se tegearre te publisearjen. Ja dus.
Anneke van Renssen
Op en Ut
Ik bin sljocht op Omrop Fryslân. Foaral op sneon, want dan is der Op en Ut. Sa hear je noch ris wat der yn Fryslân te dwaan is. Favoryt binne de filmresinsjes fan Jojanneke. Gjin idee wha’t it is, mar se soarget dat ik – filmfanaat en ek goed op ’e hichte mei films – gjin Ljouwerter premjêre mear sjen wol. Net yn het Filmhûs, net yn de ‘gewoane’ bioskoop. Knap wurk fan Jojanneke. Mar Op en Ut hat mear te bieden
Sa hearde ik dat yn Wolsum ‘De sterkste man van Noord Nederland’ organisearre waard. Dat mocht ik net misse en Willem ek net. Wy binne sljocht op nuveraardichheden. Sels de finale fan it wrâldkampioenskip allround reedriden koe my net thús hâlde.
Ik hie noch noait fan Wolsum heard, mar dat wie gjin probleem. It leit tusken Snits en Boalsert en it wie makkelijk genôch om der te kommen. In de fierte seagen wy autoblik skitterjen yn de foarjierssinne. Fierder wie der neat te sjen. Allinne greide. It koe net misse.
It wie noch net drok en dat foel tsjin. Foardiel wie dat we maklik in plakje foar ús bus fine koene en yn de skuorre fan it leanbedriuw in plakje op de twadde rige hienen. It die al gau bliken wêrom: it begûn in oere letter as ik tocht. Gelokkich. Sa hienen wy noch tiid foar it smoarchste bakje kofje dat ik yn jierren hân ha. Om healwei fjouweren sette it spektakel út ein.
Bjusterbaarlik. Der wiene 23 kleankasten. De jongste wie in jier as 20, de âldste sa’n bytsje 35. De wiene lytskes by, fan noch gjin 1,70 meter. Mar sa kompakt dat it like as wiene se ynseald. Oaren wiene allinich mar spieren, folpompt mei anabole steroïden. En dan de beamlange hufters. In soad fet, mar dêrûnder dochs in protte spieren.
Allemachtich. Wat in gebealch. Earst moast in trekker fan acht ton lutsen wurde. Lang net elk krige dat foarelkoar, oaren hienen net mear as 30 sekonden nedich om it kring tsien meter fierder te slepen.
Doe kamen trekkerbannen fan 320 kilo oan bar en it gewichtheffen mei swiere autobannen. 120 kilo moasten de keardels sa faak mooglik omheech stjitte krije. In drama. De helte koe it net. De winner die it acht kear.
Om in oere as seis hienen wy der genôch fan. De stjonkerij fan bier en patat wie ek net mear te hurdzjen.
It wie in fantastyske middei. En op ’e wêromreis hearden wy op Omrop Fryslân dat Sven Kramer foar de fjirde kear op ‘e rige dochs wrâldkampioen wurden wie.
De gladiatoren meitsje harren bekend oan it publyk
Willem Winters
Sneintemiddei
Moarns hiene wy it der al oer hân. Wêr soene wy efkes hinne. Wy wiene op skema mei besites oan famylje, freonen en kunde, dat brânde net op ’e neil.
Yn Museum Belvedere hiene wy krekt lyn Thom syn ôfskiedsttentoanstelling sjoen.
Yn It Willem van Haaren museum wie neat wat ús oanspruts en yn it Grinzer museum wie in eksposysje fan Dútske ekspresjonisten. Mar dêr hiene we hjoed gjin nocht oan. Dy Dútsers hawwe moai wurk makke, mar it is faak sa deprimearjend. Einliks skynt de sinne en dan soene we nei sa’n drege útstalling?
It wurk fan Zoltin Peeter yn it Frysk Museum moat ik wol even sjen fan ’e wike.
Anneke hat op ’e omrop heard dat der hjoed foarrondes binne foar it kampioenskip ‘Sterkste man fan Noard Nederlân’. Ik bin sljocht op optredens fan Sterke Mannen, dus fansels, dêr moatte wy hinne.
It feest wie yn Wolsum, yn ’e loads fan Brandsma. In tsjerke en wat hûzen, dat is Wolsum.
Alle broeierige nûmers fan Elvis kamen troch de speakers, in sfear as wie it in Amerikaanske rodeo. De kofje wie net bêst en de fergese fulde koek seach der earmoedich út en sa smakke er ek. Gjin wûnder dat de measten oan it bier gongen.
Ik sjoch de Aardigste Sterke Man, Wout Zijlstra hinne en wer rinnen, hy sit yn ’e organisaasje
Om healwei fjouweren begûn it spul. De mikrofoan ferfoarme de stimme fan ’e speaker sa dat ik der net folle fan ferstie.
Hy kundige earst Arnold, in jonkje fan seis jier, oan. Dat wie in takomstige kampioen. Arnold liet him no foar in dragracewein spanne, op hannen en fuotten sa as it heart kaam er yn beweging.
It earste ûnderdiel wie oan in tou in swiere trekker nei jin ta loeke. Twaentweintich kearen kaam de trekker op gong, maar do koest sa wol sjen wa’t hurder gong
Spektakulêr wie it gewichtheffen en it flippen mei in trekkerbân fan mear as 230 kilo. Acht kear moast dy omkypt wurde. Inkelen hellen mar ien of twa flippen.
By it gewichtheffen wie in Arnold fierhinne de bêste. Hy tilde 120 kilo sûnder ûnderbrekken binnen in minút acht kear fan ’e grûn boppe de holle. Guon oaren slaggen it net en krij it gewicht mear as ien, twa kear omheech.
Doe wie it seis ûre, ik hie in seare kont fan it hurde bankje. Wy rieden nei hûs wylst de sinne ûndergie mei tûzen fariaasjes read.
Wy hienen it geweldich nei ’t sin dy sneintemidei!
Mei sinneûndergong nei hûs