Juster lies ik yn The Guardian quotes fan hûndert minsken fan 100+ jier oer harren ‘geheim’ om sa âld te wurden: ‘to reach the triple digits’. Sei in Yvonne Old (what’s in a name): ‘In the war years I worked as a teacher. One of the staff told me: “Remember, plenty of laughter, but no shouting.” And do you know, he was right? Very good advice.’ Dat kaam my bekend foar.
It hat my in kertier koste mar ik ha it regiosuffertsje ûnder út de papierkontener opdjippe. Sei in hûndertjierrige Tineke Zwetsloot lêstendeis: ‘Yn ’41 kaam ik yn Leien te wurkjen op in legere skoalle. Ik krige te hearren dat ik foar de klasse foaral fleurich wêze moast. Dêr ha ik hiel wat fan leard! Humor hawwe en bliid wêze, optimistysk en posityf bliuwe, it bêste yn ’e bern sjen, dat is pas wichtich. Ast sels bliid bist, wurde oaren dat ek; ast altyd segrinich bist, sille de minsken dy hoe dan ek in kear skouderje.’
Lês ik fan ’e moarn yn ’e Volkskrant in ynstjoerd brief fan ien út Den Bosch, dy’t him of har ôffreget wêrom’t der yn fredesnamme gjin foarm fan opstân komt tsjin ’e roetswarte takomst fan ’e minskheid yn it algemien en it miljarden opstrikende bedriuwslibben yn it bysûnder. Of hawwe de boargers it sa min noch net, is de freegjende konklúzje fan ’e briefskriuwer.

Krekt tusken optimisme en pessimisme leit myn kleaune yn ’e tiis. Mei my persoanlik giet it mei de jierren nammerste better, tankjewol, mar út ’e wrâld wei sjoch ik hieltyd dúdliker sosjale en ekologyske fingerwizings en langere files heal foldroegen fakkeldragers foar de doarren lâns. Dêr kin ik mei gjin mooglikheid wille om hawwe. Myn pessimisme sit my dwers, mar der falt net oan te ûntkommen. It hâldt myn lokkich wêzen yn ’e stringen, sil ik mar tinke, it komt teloarstellings tefoaren en bedimmet myn net sa woke egosintryske selsfoldienens.
As ‘wrâldpessimist’ ha ik sûnder mis gelyk, mar wat kin ik dermei? Ja, my moarn fuortdaliks nei it lêzen fan ’e moarnskrante oanslute by Extinction Rebellion om ek ris in kear myn hân fêst te lymjen oan ’e earste de bêste jaknikker op it Binnenhof.
As ‘libbensoptimist’ moat ik my wol geregeldwei ôfdwersje fan ’e wrâld, om myn eigen bestean noch in bytsje te beskermjen en in ekskús te finen dat ik mei de krokusfakânsje yn in lúks Landal fakânsjepark noflik mei de pakesizzers yn it subtropysk swimbad lein ha.
De optimist yn my seit dat it simpele feit fan myn bestean my alle rjocht jout om lokkich wêze te wollen. De pessimist yn my seit wat oars: gelok is foar de bline dommen.

De oplossing is fansels dat ik neffens eigen regy alle dagen de rol fan realist spylje moat, ien dy’t sels bepaalt op hokker momint hy syn skoutoaniel op- en ôfdraaft. Ik sjoch it al foar my: mei yn ’e iene hân in tube lym en yn ’e oare in healfol – of healleech –fleske kola mei sa’n nijerwetske grienwoskene skriuwdop deroan fêst. Agge mar leut et.