’n Kammeraat fan mij het ’n prikbôrd. At de maityd in de lucht hangt maakt hij ‘m leeg. Hij pulkt de punêzys d’r ôf en laat de oogst fan ‘t ôflopene jaar nag ‘s deur de fingers en gedachten gaan. Ansichtkaarten, foto’s, knipsels fan mooie sinnen of foor him opmerklike nijsfaiten, bontsys, kortingskaarten.

Hij bewaart hest niks; hij skat dat hij soa’n 98 procent weggooit. Alles dat d’r hong waar al ‘ophang-wirrig’, en worde nag dierberder omdat hij ‘t soa faak hangen sâg. ‘Maar dan hew ik ‘t faak genog sien.’ ‘n Leeg prikbôrd maakt rúmte foor nije saken. De twee prosint prullaria die’t al bewaard wort komt in ‘n kartonnene doas. Hij taalt d’r niet meer na. At ‘t dierber genog is om te bewaren, sil hij ‘t dos niet fergete, en hoeft hij ‘t d’r niet meer bij te pakken.

Lês fierder by Stichting Bildts Aigene