’t Begon op ’t Cruqiusailand foor de kust fan Amsterdam. Jakobus strandde met ’n auto bij mij foor huus, met de kont na de portyk en de moterkap in de haag fan de binnentún. Der mochten gyn auto’s komme, ’t waar foetgangersgebied. Ik weunde der met myn fryndin op tweehoog in ’n flet. Wij hadden ’n fergadering fan Hjir en soa reed Jakobus met syn nije, rooie bestelauto tot an de ingang fan de flet toe. In dieselde binnentún waar ’s een omkommen deur ’n ferdwaalde koegel. Maar ’t waren gyn loaden koegels die’t Jakobus rieken die overdâg, ’t waren hageltsys fan ’n jachtgeweer, dat hij op himsels ôfskoat en die’t him hest fataal worden. Op ôns fuurde hij ’n mitrajeurfuur fan woorden ôf. En Jansma en Wyngaarden hadden nag wel half Amsterdam ôfsocht om oranjekoek, maar ja, dat ferkope se alleen in Frysland, dus ’t worde slagroomtaart. Dat het Jakobus alleen nooit metkregen. Hij kwam an in ’n knalrooie auto, saai ik al, met de woorden Jim la dream d’r op. Dat weet ik nag soa goed, omdat ik na de redaksyfergadering nag tiden met him bij de auto staan hew te praten. Derfoor had hij hest fier uren boven op de eettafel fan myn fryndin staan te orakelen. Soa lang fergaderden wij normaal, maar prate over poëzy en proaza kwam niks fan die overdâg, Jakobus had ’t woord. Ik kin mij niet een woord herinnere fan wat hij tun ôns said het. Ik sien ôns der alleen nag sitten, de redaksy fan Hjir fan doe. Piter het d’r bij weest, Sytse, Sito, Jelma meskien of Alpita, of waar ’t Greet Andringa? ’t Doet d’r niet toe, de Frise literatuur kwam d’r bekaaid ôf die keer. ’t Waar Jakobus die’t de klok sloeg. ’t Hele uurwerk raasde hij fol, tot hij sels fan ’e slâg waar, of leek, want hij kwam d’r altyd weer bij. Syn taaihyd grînsde an ’t onwaarskynlike. Hoefeul tikken op de neus kin ’n mîns fernere?

Aigenlik begon ’t al feul eerder, in de Fokke Simonszstraat, duskeer op driehoog. Wij hadden ’n redaksyfergadering bij mij had of meskien ok wel bij ’n ânder, of meskien waar d’r wel heel wat âns te rêden weest. ’t Maakt ok allegaar niks meer út. ’t Waar ergens om ’t jaar 2000 hine en wij satten op driehoog in myn appartemintsy in de Fokke Simonszstraat en wij hadden ’t over poëzy, dat kin hest niet misse, of âns over literatuur. Tussen ôns in ston ’n fles wisky, ’n goeie fles wisky, ik sien him nag staan, en d’r laai ok ’n pakky blauwe Gauloises. Wij hadden ’t ok over syn kines, syn eks-frou en de frou der’t hij doe met waar en syn dochters. Wij praatten de nacht út en ik ging op bêd. Jakobus sliep op ’e bank en ’n uur of fijf later worde ik wakker en liep na de kamer. De bank ston ’n bitsy skeef, maar Jakobus waar d’r niet meer. Hij had de moter pakt en waar na syn dochter in Amsterdam reden, soa’t hij al said had.

Maar ni, ’t begon ferdomme nag eerder. In de tún fan Piter in Wiuwert op ’n prachtig mooie Frise seumerdâg, soa’n dâg wer’t je de tranen fan in ’e ogen krije, helendal at je bedinke hoe’t wij der doe satten, in ’97, met Marijke, Geertrui, Jan Kooistra, Alpita, Piter fansels en Jelma. Wij satten der en der kwam Jakobus an, in ’n swart pak met ’n swarte hoed op en hij skitterde in de son as ’n libel, ja, as ’n libel fergeef mij de núvvere fergeliking. As ’n libel die’t de oaseaan over flogen waar en delstrook in ’n mooie blommetún in Wiuwert, tussen de waaies in ’t sintrum fan Frysland. At ik der an weromdink waar ’t ’n Obe Postma-gedicht, ’n súvver Obe Postma-momint. Want der kwam niet ’n libel an, maar ’n swarte ingel. Jakobus sette de hoed ôf, deed syn moterjasfleugels út en ging bij de túntafel sitten. En wij hadden ’t over de geve grammatika fan de taal, de mankelike metaforen, ’t rúddige rym, de koperen klank, ’t roffelige ritme; want Jakobus Quirinus waar soa skerp as ’n jazzsigretsy.

Wer is ’t eand? ’t Is over, de droom fan syn leven fergleed tot de slaap fan de doad. De rooie Jim la dream-auto worde ’n rôlstoel, de moter ’n rollater, de kroeg ’n sikenhuus, ’n nacht deurhale ’n revalidasy. Gyn achterfolgings meer fan de plisy, die’t ophouwe in Piter syn tún, dieselde tún in Wiuwert der’t ik ’t soa krekt over had. Gyn bezites meer an mim in Sondel en ândere femily of frynden. De fles fan ’t feest is tot de leste drup toe leeg, de sigret fan ’t leven tot de allerleste haal oprookt, ’t raadsel fan de taal tot de leste strofe ferdicht, ’t lichem fan de liefde tot de leste senuw ontleed.