Ik haw ris mei in heal each nei in film sjoen dêr’t in bûtenierdske macht yn de minsken by it earste kontakt of sawathinne – ik sei al, de film koe my net echt boeie – folslein willeas makken. It liken wol Friezen, dy’t har ommers ek sûnder neitinken ferbrekke en dogge wat in frjemd wol. Ik bedoel … as wy yn it Ingelsk oansprutsen wurde, prate wy Ingelsk. En Hollânsk, Frânsk of Dútsk is it net oars mei: ‘Do ist die Bahnhof!’
In kloftke helden yn ’e film sette it noch tsjin ’e fijân yn ’e kamp, mar it waard in bloedich ûngelikense striid. It liken wol frisiasten.
De film kaam it noch goed yn, leau ik, al gong it bytiden op ’e krage omt ôf. Mar ik hâld my de lea stikken foar de frisiasten. Hawwe wy it mei ús allen net te fier komme litten?

Lês fierder by Jaap Slager