Fan minsken as Piter Boersma, Aggie van der Meer, Meindert Bylsma, Arjan Hut, Koos Tiemersma, en in protte oaren kaam noch gjin reaksje, sa skreau ik ôfrûne freed. Sûnt dy tiid binne der net allinne fia it diskusjeskerm tal fan mieningen jûn, mar is der ek noch mail ynkommen. Ut dy lêste kategory folget hjir in seleksje:
 
Sa skreau Aggie van der Meer:

No’t it swart op wyt stiet dat ik wol frege bin om myn miening mar fan ’e gelegenheid gjin gebrûk makke ha (oan no ta) frege ik my ôf wêrom’t ik it wol dwaan soe.

Ik ha de gewoante om my by útferkiezings del te lizzen as it my net wat skele kin, ik it der mei iens bin, of der neat oer te sizzen ha. Dat lêste is it dus. Ik bin ien kear oan in boek fan Josse de Haan begûn (Piksjitte) en der kinne in stik of fiif redenen wêze wêrom’t ik dêr al ridlik gau my ophâlde. Te min grûn foar in stim yn in koar fan dissonanten.

Yn syn plak – mar wêr haw ik it oer -soe ik trouwens hiel benijd wêze mei en tefreden wêze oer alle sammele foars en tsjins dy’t je ta ynkear bringe kinne, of oan ’e kant lizze foar mankelike of krekt blide tiden, dêr’t je yn alle gefallen wer in moaie tiid mei foarút kinne.

Arjan Hut meldde:

Twa jier lyn waaide de wyn in oare kant út en fjouwer jier lyn begong foar myn gefoel alle gedonder. Hoe dan ek, it fielt hiel natuerlik dat Josse de Haan syn wurk mei de Gysbert bekroand is. Ik dûk fannejûn earst yn Elja, en dan op Nanette, foardat ik begjin te piksjitten. Libje goed, gjin sliep oant Boalsert!

En Willem Schoorstra sei:

Fernuveret my net, want nocht oan ûnnocht.

Jouke Hylkema mailde:

Ik sil it nije wurk fan Josse ris lêze, skandelik genôch haw ik Elja en al dat oare nije wurk fan Josse noch net lêzen; syn betide wurk haw ik ris nei in pear haadstikken oan ’e kant lein om’t it fersoop yn it fan it gefjocht mei de hearskjende seksuele moraal. It is al lang lyn, en ik bin de titel fan it boek kwyt, eat mei spinreach op ’e foarkant.Trinus Rimersma komt neffens my al earder yn oanmerking om’t er dingen skreaun hat dy’t my oan Kafka tinken dogge en tagelyk wat oan it absurdisme ‘Heerenleed’.

Mar as persoan dy’t altyd iepen stie foar nijichheden yn ’e Fryske taal, gun ik it Josse ek fan herte.’

Aukje-Tsjitske Hovinga skreau:

De Haan syn roman “Feuilles Mortes” haw ik lêzen en myn miening dêroer stiet yn myn resinsje dêrfan op www.doar.nl. Fierder haw ik neat fan him lêzen, dat ik haw der dan ek gjin miening oer. At syn oare boeken te fergelykjen binne mei “Feuilles Mortes” kin ik wol sizze dat er net neffens myn smaak skriuwt, mar ja, dat seit net safolle op it nivo fan literêre krityk.

En fansels, yn it algemien, is it moai dat er dy priis krigen hat, liket my wol in grutte bekroaning op jins wurk.

En Bouke Slofstra hie dizze reaksje:

Minne en strieminne taspraken begjinne ornaris mei in ynlieding soks as ‘de redaksje hie my op in stikje oer dizze-en-jinge ferge’ of ‘doe’t de feestkommisje my frege om te jeuzeljen oer Manje en Himkoal’ ensafuorthinne. Hawar, it is myn wenst net om taspraken te hâlden. (Ek sa’n ien!) Dat jo meie der wis fan wêze dat ûnderskreaune net earder yn syn bestean sawol it Wurd nommen hat as útein set is mei in nulderich neatsizzen fan boppeneamde soarte.

Elkenien wit fansels wa’t Gysbert Japiks wie, dat men kin fan tinken wol ha wat de Gysbert Japiks-priis ynhâldt.
Mar litte we útgean fan it folslein tinkbyldige gefal dat ien minske gjin besleur hat fan Gysbert Japiks, fan Wobbelke of it Opgean fan ’e Sinne.
Dan kin sa’n minske fan syn beheindere tinken wol ha dat it hjir om in gearsetting giet mei priis as grammatikaal haad. Sa’n intiteit sil grif wûn wurde. Dat is alteast de wenstige siswize. In priis wurdt wûn. De útspraak dat in priis ferlern wurdt is op himsels like wier of ûnwier. Mar men seit it sa net. Dat is de minskene taal no ienkear eigen. Men seit wol dat acht mear is as njoggen, mar net dat fjouwer mear is as fiif.
De útspraak dat in priis ferlern wurdt is yn mear gefallen wier as dat in priis wûn wurdt. Ien dy’t it omkearde belibje wol, moat wol oan in aaklik lytsbernich spultsje meidwaan; oars slagget it net.

In skoftsje ferlyn waard de Nobelpriis foar de literatuer útrikt oan in Frau Jelinek foar in boek oer in pianospylster. It is ien fan it grutte soad masterwurken dat ik altyd nochris lêze sil. Ik wit neat fan it boek en in behyplik bytsje fan Frau Jelinek. Dat komt sjesa.
Op ’e tillevyzje wie ris in fraachpetear fan Arnon Grunberg mei niisneamde Frau Jelinek. Ik leau dat it likernôch sa gong:
‘Moarn frou Jelinek.’
‘De wrâld is der op tsjin!’
It duorre sa’n healoere en der waard oars neat sein as dit. De wrâld is derop tsjin, op frou Jelinek fansels. Goed nijs foar alle minsken mei sykten, kwalen en krupsjes, want it kin altyd noch stikhinne slimmer. Better siik of dea as frou Jelinek te wêzen. Alle kwaliteitskranten spuiden loovjend guod oer dit petear, mar ik hie sels de yndruk dat ímmen dit minske tsjin harsels beskermje moast. Wa wit soe ik sels … (want ik bin likemin frij fan fantasij).

Ik leau ek dat der net sa lang dêrnei spul wie yn de Nobelpriiskommisje sels. Dit hie net wêze moatten. Dizze útrikking oan dizze auteur hie frijwat beskamsum west. Oeral bûten de kwaliteitskranten hie men twivele oan dizze kandidaat. Soksawat. It heucht my net mear sa goed.

Mei oare wurden: literêre prizen bin der ek om ferlern te wurden, en wa’t him ferliest is gauris dejinge dy’t him net ferlieze moatten hie, mar hoe giet soks, no?
Dit is fan alle tiden en it komt yn de heechtse kriten foar.

Twastriid en diskusje oer de Gysbert Japikspriis is in goed ding. Sa lang at der skeel, spul, reboelje en nocht om ûnnocht wêze sil, stelle minsken belang yn de priis. Hat it ding in wearde. Sa gau at men him fergees by tûzen air miles nei hûs meitôgje kin is it mis.

Ik bin bang dat ik hjirmei it measte wol sein ha. Ik hie my eins foarnommen om neat oer dizze tsierderijen te sizzen. Om’t it my net past. Om’t der al te folle sein is. En om’t ik perfoarst net meidwaan wol oan it leechlizzen fan in ding dat my (sentimintele bûtenfries) eins wol in bytsje leaf is. It iennige ferlechje dat ik ha, in foech lukasaai, is dat ‘de redaksje my frege hie’.