We stiene noch mar in blauwe moandei mei de caravan op it wenstige seizoensplakje by ús bolleboer yn Noard-Hollân, mar it moaie waar liet noch op him wachtsje. It ûnbidige fjild mei titelroaskes foar de doar stie der lykwols noch hieltyd prachtich by. Wy hiene ornearre dat de foartinte noch wol even yn ’e banken bliuwe koe. Wy soene it noch wol efkes sûnder rêde, yn ’e caravan koene wy ek wol út ’e fuotten. Mienden wy. Mar nei in pear dagen waard it lykwols wat krap en rûnen wy inoar soms dochs wat te folle yn it paad. Dat doe’t it waar wat opknapte en de wyn ek net al te folle mear byspile moast it mar wêze. 
Ferline jier, pas healwei de simmer, hiene wy dizze nije foartinte ophelje kind. Dat in soad ûnderfining mei it opsetten hiene wy net. By de keap hearde ek in usb-stick mei ynstruksjefilmkes , dy’t wy meikrigen doe’t wy de tinte ophellen. Handige service fan dy tintejonges!
Thús hie ik dy filmkes al in pear kear besjoen en it opsetten like my net in al te dreech kerwei. It mantsje yn in blauwe bedriuwspolo mei it logo fan ’e tintefabryk op ‘e rêch hie it samar foarinoar. It buizeframe hie er mei in pear hannelingen stean. De pees luts er yn in omsjoch troch de rail en hy hie de rits fan ’e tunnel sûnder help samar ticht en om it frame hinne. Even flink nei foaren oanlûke en doe liket it der al wat op. Dan sa en sa, hup-hup de foar- en sydkanten ynritse en dêrnei de boel noch efkes ôfspanne en … dêr stiet jo tinte! “Een voortent opzetten was nog nooit zo makkelijk!” joecheit de ôfslutende slogan fan it naai-atelier. En ja, op it filmke stie de tinte der prachtich strak by. In plaatsje!
Nei in betiid bakje gong it oan. Alle foedralen kamen út ’e banken en wy sochten út wat wêrby hearde. Dat wie net de aldergrutste klus. Ek de bôgestôk fan it buizeframe siet gau yninoar, mar ja, dêr sit dan in ilestiken koarde troch, dat koe eins net misgean. Doe wie de tinte sels oan bar. Dy kaam kreas út ’e wintersliep, sels tusken de plestik ruten hiene wy by it ynpakken doeken dien sadat it guod net oaninoar kleve soe. Tsjonge! Mar wat wie no de bûtenkant en wat hearde binnenyn te sitten?
Nei wat harrewarjen seagen we in oerbliuwsel fan fûgelstront dat we blykber net fuortkrigen hiene foar it ynpakken. Fûgels skite gewoanweihinne net ûndersteboppest dus de kwestje binnen- bûtenkant wie no wol helder. Doe moast it hiele spul troch de rail. Wat it filmmantsje yn in omsjoch foarinoar hie, ha wy gau mear as in healoere mei dwaande west. De pees woe foar gjin meter glydzje, it gong sintimeter foar sintimeter en om ’e bochten woe it al hielendal net. Ik ha de boel der wer út skuord, de rail earst skjinmakke. In protte smoargens kaam der lykwols net út en op ’e nij lutsen wy it spul mei hingjen en wjirgjen dertroch. Lang om let siet de tinte dan yn ’e rail en it swit stie my op ’e rêch. Doe moasten wy de krekte midden útfine want ien en oar moast wol goed te plak ,oars soene wy aanst yn ’e problemen komme mei de bûkdelling yn ’e foartinte.
Om in lang ferhaal koart te meitsjen, wy ha de hiele dei oant jûns sawat sân oere mei dy foartinte ompield. En wy ha echt net sitten te flinterknippen! Ritsen dy’t net woene of krekt oan ’e ferkearde kant sieten, nuvere D-eachjes dy’t yn ’e film net oan ’e oarder komme, net thús te bringen flappen mei klittebân en neam mar op …
De tinte stiet no wol kreas, mar ik hie him noch wol wat strakker ha wold. Faaks besykje ik it letter yn it seizoen noch wolris better te krijen, ik ha earst myn bekomst wol. Moraal fan dit ferhaal: leau net te bot yn dy glêde ynstruksjefilmkes, yn ’e praktyk is de situaasje hiel oars as de kreaze en flakke fabryksflier fan it tinte-atelier. En: wêr binne dy tintejonges ast der ferlet fan hast?
De jûns doe it wat kâlder waard en wy mar yn ’e hûs moasten, soe ik it bûtenmeubilêr noch efkes yn ’e farske foartinte sette. Ik pakte de stuollen op en skrabbe sa mei myn holle by de klam fan ien fan ’e dwersbuizen del, dat sá’n skram boppe op ’e holle en allegearre bloed. Net te leauwen wat der dan los komt! Noch net wend oan de ’e nije yngong fansels. Ik ha even bêst flokt. In aardige buorman hearde dat en hy hie gelokkich knappe pleisters yn ’e caravan en in frou yn ’e soarch, dus dat kaam goed. Dat ferbân is der wilens wer ôf. Mar ik rin noch mei in baas roof op ’e holle en dy bliuwt ek noch wol even, bin ik bang. It liket mar mâl.