Se hie it ding kocht by de Hema. Op in hurde, reade plastyk ûndergrûn sit in lange priem. Earst hie se de standert yn it midden fan it buro stean, de foto fan Wouter fansiden skood.
Sa yn it midden wie miskien dochs te opfallend, krekt as soe dy priem it wichtichste wêze. En dat wie net sa, of leaver sa moast it net lykje. En it wie ek net sa, it wurk, dêr gie it om. Se hie der rjocht op. It wie der by ynbegrepen, it stie goed yn de funksjeomskriuwing. Dêr hie se goed op lette moatten, wat der krekt stie yn dy omskriuwing. It wienen de gewoane algemiene regels: oer har pinsjoen, rjocht op fakânsje, har rjochten, men soe it net hoopje, ûntslach, deklaraasjes, oer hoefolle en de hichte dêrfan. Fansels wie der in grins, mar grinzen koene ferlein wurde, neffens Wouter.
Opnij ferskode se de atributen, Wouter wer wat nei it midden, de standert no in bytsje skean foar har oer. Wouter seach har string oan troch syn fjouwerkante brilleglêzen. Hy moast ris in wat fleuriger montuer keapje, eins hielendal wat fleuriger wurde. No ’t se der sa oerneitocht wie Wouter noait slap fan laitsjen. Healwiis ek net.
Hè, net seure, hy wie wakker grutsk dat se sa goed karjêre makke. Karjêre wie in grut wurd mar op feestjes mocht er it graach sa by de noas lâns sizze, ‘ Dieuwk docht it goed.’
‘Dieuwk’ paste ek by de karjêre, dat wie flot, gjin Dieuwke. It rôp ek sa leuk as er oan ’e oare ein fan de keamer stie en op ’e ein fan de jûn rôp: ‘Dieuwk skat, bisto de ‘bob?’ Hy wist hiel goed dat sy de ‘bob’ wie, dat se hielendal gjin wyntsje naam, mar it hearde allegear by it spultsje. Leuke aardige man mei leuke frou dy’t it tegearre goed dogge.
Wie de prikker net tefolle? Se koe likegoed in foech sigarekistke brûke. Heit garre earder sigarekistkes. Miskien stiene der noch wol guon op ’e souder.
Fuortdaliks fielde se de waarmte yn ’e hals omheech fleanen. Ach nee, nee, Heit wie ommers net mear thús. Fansels wie se it net fergetten, allinne hiel even, in sekonde. Eins moast se him no eefkes belje, syn lûd hearre. Freegje oft er al wat wend wie. Se seach it foar har hoe’t er út ’e stoel wrotte en muoisum de tillefoan pakke soe. Sa as de lêste kear doe’t se by him wie. De lamme hân lei as in flerk njonken him, net by machte om de hoarn op te nimmen. Miskien koe se jûn noch nei him ta. Alhoewol, jûn wie gaadlik foar keamer 5 en 6. Jûn foel dus of.
‘Moast de kilometers al rekkenje.’ Wouter sei dat de benzine net fergees wie. It wie wol twa kear sechtjin kilometer nei har heit. Heit soe it papierke tekenje moatte.
Krekt as mei de kollektes dy’t by harren oan de doar komme. Njonken de doar, tsjin de meterkast oan hinget it briefke. Graach in hantekening fan de astma, hert, term en lever, asyl hûnen en katten, [in pil soe better wêze, W] diereambulânse, [bespotlik, W] kanker, Jantje beton [net folle jaan, W], reuma, nieren, sinteklaasmearke, [kin de skoalle sels wol betelje, W], Roemenie helptsjinsten, kuorbal [fytse is ek sûn, W], kollektanten, datum mei hantekening. Sa moast it.
Spotsk, falsk glimkjend waarden de kribeltsjes set fan trouwe froulju dy’t alle jierren wer kamen. Dy’t sels twa kear kamen om’t der net ien thús wie.
Ek Heit soe har oansjen as se freegje soe om in kribeltsje, se koe syn lûd hearre.
‘Tsjong,’ soe er sizze en noch in kear, ‘tsjong’ Mei in beevjende hân in pear halen op it papierke. ‘Sa goed famke?’
Mar dat, dat die se net.
Hoe lang wie it lyn dat se by him wie. Trije, fjouwer wiken?
Opnij ferskode se de prikker. In doaske soe se beplakke kinne mei kadopapier, fleurich read of sa. Wouter soe him deaskamje as er dat tafallich seach. Hy hoegde it net te witten, dit wie har keamer. Of it moast al sa wêze dat er har in kear ophelje soe omdat se let trochwurkje moast.
Alles fan it lêste jier hie se bewarre. It ûnderste laad fan it buro wie no fol. Krekt as foargeande jierren. Der waard in protte werombetelle. It wie spannend. Wouter telde alles op en sy lei de glêdstrutsen bontsjes kreas op in steapel. Under it glêdstriken betochten se wat se mei it jild dwaan soenen.
It telde hurd oan, 25 kear kofje drinke, 17 kear in hapke ite, mobyltsje [de oare wie stikken fallen op kantoar], nij pakje foar de nijjiersresepsje, bypassende pantys, bypassende skuon, in sjaal [thús fergetten en it wie kâld], in BH foar it dekolletee [dêr wiene manlike klanten gefoelich foar], 12 kear in taksy.
De BH gyng har te fier, Wouter seach it oars: ‘Bist representatyf Dieuwk, it is normaal en it bedriuw hat der baat by. Asto der moai útsjochst jout dat fertrouwen by de klant. En dat betsjut mear klanten, mear omset, mear winst.’
Wouter betocht hieltyd mear.
‘Kinst fansels wolris oan ’e ein fan de dei yn de papierbakken sjen.’
It rekkenmasyntsje ljochte op. Se hie it net rjocht acht slein om’t se krekt twa glêzen wyn yn skonk.
‘Dieuwk,’ hy hie har hân fêstpakt en it werhelle.
‘Wat bedoelst, wat moat ik yn de papierbak fan myn kollega’s?’
‘Bontsjes skat, bontsjes.’
‘Bontsjes, út ’e papierbak fan in oar?’
Mei iepen mûle hie se nei him sjoen. Nei de bril mei dêrachter eagen dêr’t gjin glimke yn te bekennen wie.

Se koe krekt noch in pear bakken trochsneupe ear’t de skjinmakkers kamen. It wie spannend wat der útkaam. Dizze kear tikke it lekker oan. Dat sokke bontsjes fuortsmiten waarden, ûnbegryplik. Nim dizze: €27.50 foar gebak. Al dy bonnen soenen op’e priem komme, dy yn it laad moasten se sneintejûn earst útsykje. Wer in goeie, twa pizza’s ophelle, 26 euro. In protte jild foar sokke skuonsoallen mei wat tsiis derop. Noch in bak, noch ien. Se fielde har opjage, it wie te gek foar wurden wat se die mar se koe it net gean litte. Dat in oar it lizze liet koe sy dochs neat oan dwaan. Kontrôle hie se nea hân, soms tocht se dat Jan-Piter har ûndersykjend oanseach. Stel dat se yn ’e gaten hâlden waard en de Bruin fan de administraasje der ynkaam. Nee, nee, net oan tinke.
Noch ien bak, se woe foar gjin goud betrape wurde. It sneinske lûd eartiids fan dûmny de Jong, flitst har troch holle: ‘Do silst net begeare it guod dat fan in oar is, do silst net begeare, begeare, stelle, meinimme, ûneigentlik gebrûk, net fan my, net fan ús.’
Se wist it, djip fan binnen. Se woe wer lekker sliepe sûnder sifers dy’t aloan op har ta komme as in sniebui mei hieltyd gruttere flokken.
Dit wie echt de lêste bak. Net langer de spannning yn it liif.
It wie in bak mei troep, in stik of sân, acht lytse punaises, in heal potlead, in hiel lyts túpke twa sekonde lym, mar gjin bontsjes fan formaat, €1,50, en €2,30 foar frisdrank, mear net. Ris sjen oft der noch wat yn siet.

De skjinmakkers trapearren har. Se wie op ’e kop yn de papierbak dûkt en fan skrik hie se fierstente fûl yn it túpke knypt. Mei lymfingers klaude se yn ’e brot om, folslein yn panyk besocht se de lym kwyt te reitsjen.
Mar de punaises sieten as in hûs. It waard allinne mar slimmer, oan alle fingerseinen kleefden bontsjes, bontsjes, bontsjes………….

Dokter hie lang wurk hân om de fingerseinen skjin te krijen. Mei it fuortheljen fan de papierkes naam er ek in stikje fel mei, o sa pynlik.