Om mar mei syn dea yn hûs te fallen: ik slút oan op it wêzen fan Rely Jorritsma. Mei as úterste konsekwinsje dat ik lykas de man sels grûnbesitter wurden bin. En dat bedoel ik yn dit gefal letterlik.

By de útrikking fan de Rely Jorritsmaprizen begjin oktober stiene wy as winners kreas op in rychje foar de foto, it slútstik fan in moaie middei. By in taspraakje foel ynienen in jiertal: 1952. Omdat ik de kop der net hielendal by hie, skrille ik op. It duorre even foardat de betsjutting de lâningsbaan fûn hie. Want it die bliken dat yn dat jier Rely Jorritsma ferstoarn is. ‘Ferrek’, sei ik tsjin Jilt Jorritsma dy’t neist my stie, ‘dat is myn bertejier’. It wie in wat nuvere gewaarwurding, it gefoel fan in stokje dat trochjûn wurdt.

Lês fierder by Koos Tiemersma