Wat hasto dochs nuvere opfettings yn dyn rariteitekabinet, Lomme. Nim no de reden dy’tst neamst foar dyn amper mear skriuwen, te witten datst gjin ynspiraasje fine kinst. Wat, gjin ynspiraasje…? Omkoal! Om elke hoeke en sels yn eigen tún lizze tal fan manjefike foarbylden fan ynspiraasje samar foar it opskeppen. Ast der mar foar iepenstiest. Sil ik dy sjen litte.

It wie de lêste dei fan myn fakânsje. Achter de buorkerij dêr’t wy doe noch wennen stie ik heal yn gedachten it lân wat oer te sjen. Ik hie sterk it gefoel dat ik dy hiele fakânsje tefolle ferdien hie. Te loai en te lamliddich, te wurch en te wazich. Dat ik pakte myn nije noch nea brûkte skeppe en begûn domwei wat te dollen achter op it hiem njonken de âlde, mei pún folle jarredobbe. Ik stjitte op in pear stienen en woe se der útgrave, mar dat slagge fan gjin kant. Fêstmitsele, seach ik. Ik dolde der om hinne en hie al reedlik gau in heal rûne muorre bleat. It like op in âlde wetterput. In kertierke letter hie ik de hiele geve sirkel bleat lizzen.

Lês fierder by Lomme en Jan Schokker