Iensumheid wie in begryp dat Alf net koe. Ja, hy wenne allinne, mar hy hie noait ferlet fan minsklik selskip hân of field. Der wiene oaren dêr’t er hinne koe en mei prate koe as dat nedich wie. Tûzenen oaren eins, net sa fier nei it noarden yn it stedsje Pallas. Hy hie dêr ien of twa kear west doe’t er jong wie. No ja, net echt dêre. De gedachte oan safolle minsken hie him wjerholden sadat er wachte hie oan ’e râne fan it stedsje om te praten mei de earste de bêste persoan dy’t er allinne seach. Dat wie foardat er goed leard hie om syn eigen klean te meitsjen en dêr help by nedich hie. Dat wie in heale ieu of mear lyn. Koarterby hie sels de dramatyske en ferûntrêstende passaazje fan de dikebouwers him der net ta oansetten om de treast fan minsklik selskip op te sykjen.
Hy stie op in richel, de wyn swypke syn Spartaansk hier ta in idioate dûns, en stoarre de dyk út sa fier as er sjen koe. Hy koe hiel fier sjen, syn eagen wiene noch hieltyd skerp, mar der wie gjin beweging te ûnderskieden. Tsjin syn skonk naam de waarme druk fan ien fan de hûnen ta mei’t dy tsjin him oan line en sêft jankte. Dy hie syn nocht fan it stilstean. Alf stie graach gewoan wat oer de heuvels te sjen. Hy joech se gjin nammen, al wist er dat oaren dat wol diene. Foar him wiene it gewoan de heuvels, sels sûnder in haadletter om se oansjen te jaan.
Op ’t lêst bûge er foaroer en aaide de âlde hûn oer de kop. Se waard griis en meager lykas hysels en hie al moai wat jierren foar gewoante om út en troch tiid by him troch te bringen as har dat sa útkaam.
‘Kom, fanke,’ sei er en klattere foarsichtich fan de richel nei ûnderen nei de mei strûken begroeide rotsen dy’t nei de dyk fierden. De hûn folge, snuffeljend oan wat se tsjinkaam, rûkend oan de tûken en stiennen op har wei.
Fierder op de rotsen stiene noch in pear hûnen te wachtsjen, beide jonger, beide sûnder de grize spikkels dy’t de âldere hûn sierden. Se jankten en seagen hoopfol nei Alf. Soms hie er in bekfol fretten foar harren. Mar hjoed net. Hy hie te fol west fan tinzen oan de dyk om oan de hongerige magen fan wylde hûnen te tinken. Hy wist dat it stedfolk harren beskôge as ûngedierte en de hûnen fuortjeie soe as se dy omstrunen seagen yn ’e buert fan har huzen. De hûnen ferskilden net safolle fan de minsken yn Alf syn eagen. Se moasten fretten ha en wetter, se moasten sliepe. Guon libben graach yn groepen, guon sweefden allinnich om. De mear yn in groep libjende hûnen yn de omkriten wiene faak by Alf te finen. It wie in ûnkomplisearre ferhâlding. Soms bewarre Alf in stik fleis foar harren, mar meastal die er dat net. Hy aaide se en kloppe se op ’e bealch en sy praten mei him troch sêft te grommen en koart te blaffen. Soms kamen se tichtby en besnúfden him en giene dan wer fierder; oare kearen folgen se dagen oanien as in skaad. It koe him neat skele en harren ek net.
Doe’t de trije hûnen elkoar troffen, keften de twa jongste freegjend en seagen ferwachtingsfol nei de âld hûn. Dy seach omheech nei Alf en blafte op freonlike wize; miskien in farwol en tank foar it selskip, miskien wat alhiel ûnbegrypliks foar elk dy’t net ta de hûnesoart hearde. Sûnder te wachtsjen op in antwurd, joegen de trije har ôf.
‘Pas mar op,’ rôp Alf harren nei. ‘Do wurdst in dei âlder,’ sei er derachteroan, miskien tsjin de hûn, miskien tsjin himsels.
(oersetting: Janneke Spoelstra)