Wa’t alle langst opjout, alle bining
oan besit of eigenikkigens, fynt frede.
(Eric Hoekstra op www.ensafh.nl 25 o/m 28)

Do hingest mei de snút yn ‘e sjitpot om
En om lucht ferlegen bist, dat ik slaan
As in ûnbeskaafdenien mei de flakke hân
Rea plak dy op ‘e frêle rêch, in jaan

As is ‘t fjurrige leafde dy’t ik yn dy skroei;
No sykhellest wer frij en mei ik daalk
Jasizze op de earste fraach fan dy:
As ik dy wat freegje mei, mei dat?

Mei fansels, want tsjinakselje ja hoesa
Yn ‘t begjin fan dit loftich petear, op syk nei
De húsfrede en op it kokhalzjen nei fan dy
En trije kear dyn prústen foar moai waar?

As sjit ik troch in wjirmgat hinne, sa wreed en
Rûch bin ik yn myn doggen en dwaan,
As ferhelp ik dyn pine mei in tas fol apteek.

No skimeret my dy Meksikaanske!
Ja, dy Frida leit hjir oer de flier, fredich
As hat langstme dien wurk krigen fan har.