Swittend wurd ik wekker. Krekt lei der fjoerwurk op de grûn dat elk momint ûntploffe koe en ik woe my omdraaie en fuortrinne, hurd hurd, mar dat slagge net en ik wachte ferstive ôf wat der barre soe. It hert kloppet my yn de kiel. Wat bin ik toch in sneue bangeskiter.
Myn libben wurdt foar in grutter part as ik wol dominearre troch eangsten. Ik woe dat it oarsom wie, dat ik de eangsten yn it libben de baas wie, net allinnich myn eigen, mar ek dy fan myn meiminske. Ik ha de saken graach ûnder kontrôle en hâld net fan ûnferwachte grappen, lykas fjoerwurk, tongerjen, it knallen fan in ballon of it blaffen fan in hûn.
Ik lis op ’e rêch en tink nei oer myn dream. Neist my sliept myn freon ûnfersteurber fierder, wierskynlik freedsum doaljend yn ien fan syn dreamen. Ik bin bliid dat it maaie is, en net desimber, fjoerwurkmoanne. Krekt sa’t jildt foar myn hûne-eangst ha ik gjin oanwiisbere reden om sa benaud te wêzen. Ik ha alle tsien fingers noch en ik krij it net yn ’e plasse om fjoerwurk ôf te stekken. It slimste dat my oait oerkaam is, wie in striker ûnder de fyts, mar doe wie ik al panysk. Ik weagje my at it heal kin net bûtendoar at ik fjoerwurk hear. Sterker noch, at ik de krûdlucht fan fjoerwurk rûk, dûk ik yninoar en rin of ryd ik om, ek at dat betsjut dat ik twa kear sa lang ûnderweis bin. Itselde jildt foar hûnen: at it bist syn snút my net oanstiet (dat jildt foar alle Rottweilers en Dobermanns, mar ek foar in net neier spesifisearre groep ‘enge hûnen’) rin ik om, sels al mis ik de trein.
Fansels is der goed mei te libjen, mar it leveret wol ris ferfelende sitewaasjes op. Omkeare yn steechjes, op in terras earst sjen wêr’t de hûnen binne, hiel faak de dyk oerstekke at der in ferfelend eksimplaar oankomt, my ferskûlje achter de rêch fan freonen/mem/freon. Ek yn myn eigen strjitte ha guon minsken hûnen. En it liket wol in epidemy: der komme hieltyd mear by. Meast keapje myn buorlju fan dy lytse bistkes dy’t se Diesel of Dana neame. Mar der is ek in man dy’t twa grutte, enge hûnen hat. De iene hjit fan Wodan – al in omineus teken – en lústeret nea nei wat syn baas tsjin him ropt – blaffe is trouwens in better wurd. ‘Wóódan, hierrrr!’ wurdt altyd folge troch in hurd ‘godverdomme’, want Wodan komt net. Hy achterfolget katten troch alle foartúntsjes en tusken auto’s troch. Wodan is wyt, grut, hat hiel koart hier en in rôze pimel. Ik betink my wol twa kear foar’t ik de doar útstap at Wodan bûten is! Foar it rút libje ik mei mei de kat dy’t in beam yn fljocht en sjoch ik hoe’t de baas Wodan taflokt, yn syn hân de line mei de oare hûn.
Juster kaam ik Wodan (plus baas en oare hûn) op ’e strjitte tsjin. Om’t ik de dyk net oerstekke koe, kuiere ik skynber nonsjalant in eintsje oer it fytspaad – ta argewaasje fan de fytsers, dy’t om my hinne fytse moasten. Hokker bangeskiter is ommers bang foar hûnen?
Mar der is noch kâns op ferbettering. Myn skoanâlden ha twa (ja, twa!) hûnen, dy’t Jack en Elly hjitte. Dat witte se trouwens sels net, ast Jack ropst, komt Elly en oarsom. Se binne ôfgryslik dom, middelgrut en ha lang hier. Jack is sa swart datst syn eagen hast net sjen kinst, Elly hat de kleur fan in Golden Retriever. Beide lykje se noch it meast op rinnende teddybearen. Ast op de bank sitten giest, hast binnen de koartste kearen twa hûnen op ’e skoat, want dêr’t nûmer ien is, wol nûmer twa ek wêze. By foarkar rôlje se har dan op ’e rêch, sadat alle poaten de loft yn stekke. ‘Aai myn búk’, gromje se dan yn hûnetaal. Krekt sa’t myn buorman om ’e nocht ropt fan ‘Wóóódan, hierrr!’ sa ropt myn skoanmem folslein oerstallich: ‘Jack, Elly, down! Leave Koosje alone!’ Heechút stekke Jack en Elly de earen ris omheech, en tinke se: ‘Hat se it tsjin my?’ om dan de kop wer del te lizzen. Jack en Elly blaffe hast noait, en at se it wol dogge, sis ik strang dat se ophâlde moatte. Dan rop ik fan ‘Oi oi!’ want dat klinkt moai en myn skoanheit seit it ek. Jack en Elly sjogge my dan ien tel freegjend oan, kwispelje mei de sturt, en binne al wer ferjitten wat der te blaffen wie. Miskien nim ik letter ek in hûn, in hiele grutte. Dan neam ik him of har: Wodan. Kin ik de hiele dei roppe fan: ‘Wodan! Oi!’