Tusken ferdwûn Gerbranda en faai Ropta
leit it oait achtslein wûnder fan it mûntsjelân.
Bûtendyksters panderje yn roudoek om:
oranjebesnaffele silûetten yn ’e Kegen.

Jou no jo ear, by eartiids dit Getswerdersyl,
oan ’e waadwyn syn tryst preekjen
oer it Winaem fan Tsjits fan ’t Nijehûs,
it fergean fan mannich ding fan wearde –

sa hâlde wy it betinken en it leedomsizzen
yn eare. Foar loft en lân aloan ús gean
jûns let fan doar nei doar yn ’e bedelte,
tsjin kassen en gas- en sâltwinning,

en hoe nulleskerp stekt de blingbling der
regionale ekonomy al ôf tsjin ’t ûnmachtich
ferset, dat mear strânljippen garje wolle soe
foar in militante gearsit oer it ôfjit.

Ynstee sjoch ik hoe’t boerepleatsen
– de risping dellein foar ’t weijaan by de dyk –
ien foar oar fan ’t plak komme
en hûssteeën, ta weismiten keard,

kreakje út ’e tiid wei. En wa sil ús fertelle
de ferhalen dy’t út it ûnthâld sinke,
mei de stinzen en states dy’t harsels ferdrinke
yn de nije haven fan ’e Harnzer tollenaars.
 

 
Edwin de Groot, It wytget see
Meindert Bylsma, Pake
Tsjisse Hettema, De Slachte meandert….
Elmar Kuiper, Realm of Chaos