Dit is it, tocht ik en ik digere oer de see nei de einleazens fan it noarden. At myn blik as in kompasnuddel wurke, dan soe er nei it poalgebiet rikke. Ik socht lykwols gjin bestimming, dy hie ik al fûn. Mei de Noardsee op it netflues kearde ik de blik nei binnen ta, in momint fan besinning. De drokte fan de wrâld bestoar, it salvjende lûd fan wetter en wyn joech in stilte dêr’t it deistich leven yn weiwaard. Dat jout rêst, stelde ik fêst, mar soe it my stypje by it skriuwen? It fernuvere my dat ik it yn my omgean liet, de fraach wie in likegrut klisjee as de begjinrigels fan it stikje tekst dat ik besocht stal te jaan.
Dat ik dêr doe poer allinnich op de râne fan de mienskip stie hie in reden. ‘Is dat neat foar dy?’ fregen se my ferline jier. Nee, in wike of wat skriuwe yn in arkje op ’e Feanhoop like my neat, te neiby, suver njonken de doar. Boppedat ha ik thús it ryk al foar mysels, dat wat soe ik by sa’n petgat mei al dy miggen te sykjen ha. Men kin ommers langer oeral wol te plak om jin op it skriuwen te stoarten.
Dat die mar al te goed bliken doe’t ik in skoft letter in brief krige mei in fersyk om my foar in skriuwkursus op Skylge op te jaan. No ha ik der al ris in wykein hinne west, dat it nijste fan sa’n ûndernimming wie der wat ôf. Wer wat letter foelen der in pear kreaze folders yn ’e bus. Noch mear mooglikheden en gean útfanhûs om it ‘earmoedich’ skriuwtalint by te slypjen. Ik stie der fersteld fan, sels ien út België wei. Hoe wisten se fan myn bestean? Wat wisten se fan myn krewearjen? Mar foaral, hoe wisten se myn adres. Ik begûn te sinnen op in set. Soe tsjin dat soarte fan post, lykas it blokkearjen fan in e-mailadres, in reade stikker op ’e brievebus helpe? It soe in segen wêze. Lykwols, it moaiste kaam noch, gjin spam, mar in persoanlik e-mailberjocht! ‘Werom giesto eins net foar dy skriuwwike mei nei Spanje ta?’
Doe wie it my oer. Ik ha myn boeltsje byinoar pakt en bin op ’e fyts nei it Amelân tein. Dat doch ik wolris faker, om de see te sjen en om even fuort te wêzen. Dêr ha se fan dy hinnekommens foar. Gjin post of ynternet en sûnder mobyltsje wit gjin minske wêr’t je sitte. Wat sil ik net kinne wat in oar wol docht, tocht ik, dat ik naam de laptop mei. Sadwaande wie ik dus op in eilân mei stilte en it doel om te skriuwen, alteast dat hie ik mysels oplein. Ik koe der net mear foar wei.
Nei de ynderlike bespegeling op it strân joech ik my op myn tydlike skriuwstee del. In frijwat lúks plak, dat kin ik net ûntstride. Oer it útsjoch sil ik it net ha, ik siet der mei de rêch nei ta. It hat ek neat te sizzen; in tafel, in stoel en in stopkontakt is feitlik alles wat it nimt. Sels de sin fan it skriuwen docht der net safolle ta, dat is mear in útfynsel om it te dwaan. Men besiket eins mar wat, men siket in fielen dat men wat nuttichs docht. It sin dat opbrocht wurde moat, de dissipline om in oanset te meitsjen en de gong der yn te hâlden komt dan fansels. De prestaasje en it produkt binne bysaak. It kin ek fan alles wurde. In boek bygelyks: de lytse roman dy’t ik al witte lang ûnder hannen ha. Of wer in bondel mei ferhalen. In reisferslach soe ek noch kinne, it measte part is der ommers al fan klear. Oars mar in opset meitsje foar in nij projekt. Stinne op it ramt fan in grutter wurk, dat jokket my al langer yn ’e fingers. In magnum opus, dat nei alle gedachten noait ferskine sil. Proaza dus! In boartlike mjoks fan wierheid en leagen, nijsgjirrige tekst dy’t lêzen wurde wol. Mar wurdt it ek literatuer? Wa sil it sizze? Minsken dy’t der doel oer ha binne der amper wurdt der sein, dat it kin wol wat lije.
Oan ynspiraasje hie ik op myn frijplak gjin gebrek, it kreative reservoir rûn faak oer. Ut en troch kaam der wat op papier, dat skeelde it measte net, al hie ik der eins al wat mear fan tocht. It sil him net oan de lokaasje lein ha. Oeral kin men wol te plak bin ik no fan betinken, at it mar in goed hinnekommen is. At der mar stilte is, en in stopkontakt.
Wat it úteinlik nei in wike opsmiten hat? Ik ha in stikmannich haadstikken skreaun, mar in boek is it noch net. Fierders in koart ferhaal, omtinken hoecht it eins net te ha. In nije bondel sit der fuort net yn. Lykwols, yn in opstiging bûgde ik my samar ynienen oer in koart bysûnder stikje tekst. Proaza dat miskien wol wat wurde kin. Wa wit komt der oait wat mear fan foar it ljocht. As lêste skreau ik in sonnet, oer de skriuwer en syn bjuster lot. Mar of it wol poëzij is? Wa sil it sizze, ik wit it net.