feuilleton

15

Doe’t se de oare moarns wekker waarden sei Alexander: ‘De dei fan ’e boattocht.’
‘Ik tocht der ek al oan,’ sei Seleina, ‘en oan Gustave Flaubert syn roman ‘L’éducation sentimentale – Histoire d’un jeune homme’, ‘Leerschool der Liefde’ hyt it yn it Nederlânsk. Dat boek begjint mei de ôfreis fan it haadpersonaasje mei de boat fan Parys streamop nei Nogent-sur-Seine. Ik wit dat noch om’t ik it doe’t ik it boek lies op ’e kaart opsocht ha. En hy stapte doe op ’e boat eastlik fan it Ile de la Cité.’
Alexander stapte fan it bêd om de plattegrûn fan Parys te pakken.… Lês fierder

14

Ut it Musée d’Orsay wei kuieren se by de Seine lâns it Ile de la Cité en it Ile St. Louis foarby.
Seleina wiisde him ûnderweis op it Louvre oan ’e oare kant fan de Seine, op ’e Pont Neuf, op ’e Notre Dame.
‘Hjir rinne en om my hinne sjen ha ik it no it measte ferlet fan,’ sei Alexander, ‘ik hoech hjoed net wer earne nei binnen ta.’
Oer de Pont de Sully gongen se de Seine wer oer en rûnen doe nei de Place de la Bastille ta.
Seleina wiisde him fuort op it enoarme griiswite opera-gebou mei oan ’e kant fan it plein de healrûne gevelpartij en blokeftige eleminten en in dakpartij dy’t der ek blokeftich útseach.… Lês fierder

Feuilleton

13

‘Op Peaske-eilân,’ sei Seleina, ‘net earder.’
‘Ik kin wachtsje,’ sei Alexander, ‘mar it giet dan eins allinne noch mar om details. Do hast as famke ien fermoarde en dyn neef hat it sjoen.’
‘Op Peaske-eilân,’ sei se, ‘dan pas. Do bist de earste dy’t it no wit.’
‘Ier of let,’ sei Alexander, ‘dan is it der oan ta. Dat ha se tsjin my sein.’
De skille gong.
‘Dêr sil Catrinus wêze,’ sei Seleina, ‘en tink der om, hin, mûle ticht.’
Alexander liet him deryn.
Doe’t Catrinus siet, seach er om him hinne en sei: ‘Ik ha hjir twa kear earder west, mar dat is al hast twa jier lyn.… Lês fierder

Feuilleton

12

Oan ’e ein fan ’e boulevard rûnen se it strân op. It wie eb, dat it wie in eintsje rinnen nei it wetter ta.
‘Hoe fierder by de dunen wei hoe better,’ sei Alexander.
Seleina lake en fleach foarút.
It strân wie fierhinne leech.
Doe’t Seleina hast oan ’e ein fan it strân ta wie gong se yn ’e hoksen sitten en tekene se twa hannen mei de pols, krúslings en mei de rêch nei de beskôger ta. Dêrnei rûn se sa fier fierder dat de útrinnende weagen fan de see krekt net oan ’e punten fan har skuon ta kamen.… Lês fierder

Feuilleton

11

‘Ik moat dus tinke, datst hjir blanko ynstapt bist,’ sei Seleina, ‘en datst dat briefke mei “Wy nimme kontakt mei dy op” foar kennisjouwing oannommen hast. Ik leau dy, hear.’
‘Ja, ik ha gewoan ôfwachte en fan ’e moarn wie it dan safier. Mar hoe witsto dat ik, nei’t ik yn Belgrado by dy yn it hotel west hie, oansprutsen bin? En dan skynst ek noch te witten wat de konklúzje fan de persoan wie mei wa’t ik praat ha.’
‘Ik wit hoe’t de wrâld yninoar sit. Ik wist dat ik yn Belgrado folge waard.’
‘Mar do wiest dy jûns yn kognito.’… Lês fierder

Feuilleton

10

Se wiene in skoftke stil.
‘In liif, de ereksje fan ’e neakene stilte, de heimsinnige eachopslach fan stien,’ sei Seleina doe, ‘ik wit net wêr’t ik it wei ha.’
‘Sille wy der mar mei kappe?’ sei Catrinus.
Alexander gong fan it bêd ôf en neaken nei ûnderen ta. Seleina draaide har op ’e side om te sliepen. Catrinus gong der doe ek ôf, klaaide him oan en doe’t er ûnder kaam, woe er fuort ôfstekke nei hûs ta, mar Alexander sei: ‘Wat tinkst fan my?’
‘Hoe bedoelst?’
‘Dat ik hjir by Seleina bin.’
‘Eins neat. It is Seleina har libben.’… Lês fierder