Sjolle Kreamer en Tetsje

Jout men oeral de kreamers nei
dat se loai lizze oan ‘e wei
om te skoaskjen yn ‘e sinne
at se fjouwer huzen rinne
mei in bargehok foarby?
Mar it is wier, foar it earst, foar my.
Ik wurd wurch en it soe my lêste
dat ik hjir in bytsje rêste.
Leit it lok noch foar de stjûn,
dan berin ‘k it fan ‘e jûn.
Kreamerkoer, ik lit dy sljurkje.
Ik moat ris boartlik sjonge en ljurkje,
ik moat ris fan in oars fertriet
lillepypkje in noflik liet
en it sil myn gea-feints sear net reitsje.

Gysbert Japicx fertsjinnet in aparte rige binnen de rige Midfrysk Goud. Dêrom sil ik de neikommende sân ôfleveringen besteegje oan dy syn wurk. Ik slút de Gysbert-rige ôf mei in kritysk essay oer syn wurk.

De Ingelsken ha Shakespeare, de Dútskers ha Goethe, de Hollanners ha John de Mol, en wy, wy ha Gysbert. Dizze wat yntroverte al te yntroverte en evenredige al te evenredige man is de reden dat ús minderheidstaaltsje noch altyd libbet, as in wylgemoes yn de rusken by in âld moddersleat, dêr’t barchjeblommen, doerebouten en pompeblêden grut en lyts yn poatsjebaaie. Sa moat it wêze, it Frysk ferliest yn de earedivizje mar wint yn de neikompetysje en mei noch efkes bliuwe.… Lês fierder

Gysbert Japicx fertsjinnet in aparte rige binnen de rige Midfrysk Goud. Dêrom sil ik de neikommende sân ôfleveringen besteegje oan dy syn wurk. Ik slút de Gysbert-rige ôf mei in kritysk essay oer syn wurk.

De Ingelsken ha Shakespeare, de Dútskers ha Goethe, de Hollanners ha John de Mol, en wy, wy ha Gysbert. Dizze wat yntroverte al te yntroverte en evenredige al te evenredige man is de reden dat ús minderheidstaaltsje noch altyd libbet, as in wylgemoes yn de rusken by in âld moddersleat, dêr’t barchjeblommen, doerebouten en pompeblêden grut en lyts yn poatsjebaaie. Sa moat it wêze, it Frysk ferliest yn de earedivizje mar wint yn de neikompetysje en mei noch efkes bliuwe.… Lês fierder

Fryske Tsjerne
of
In Fryske brulloftspraat
fan hûsman Tsjerne-maat

Ik winskje Lânhear lok, mei ús nije Lânfrou,
mei leafde jim bine, en it nimmer net bejouw’.
Lok moat’ jo hawwe, man, lânfrou en jo tegearre
troch ierdske en ivige seine, al fan ús leave Heare.
Doe ‘k yn ‘e koken kaam, ho, dêr wie sok in rid
fan feinten, fammen, bern: ‘k tocht, dit reitsje ik yn it lid
as it wiif de woartel die, dit soe my ek wol flije.
Tsjocht men sa de himel yn? Frjeonen, lit my ek sa lije!
Ik siet mei oan, ik iet in tige rûn swiet liif.