Ik skrik fan de man dy’t my oansjocht yn it spegeljende winkelrút. It is net it antlit dat ferfoarme wurdt troch de reindrippen. It binne de eagen dy’t my in tel de siken benimme. It fjoer dat der ea suver útspatte, is alhiel dwêste.
Myn foarholle wurdt wiet ûnder de mûtse. As de winkelman my fuortstjoere wol, fernim ik pas dat ik mei de kop tsjin it rút oan hingje. Ik kochelje in ferûntskuldiging, sykje omdôch yn myn binnenbûse om sigaretten en toffelje de strjitte út dêr’t ik wer opgean yn de massa.
Striemin waar, mar der sil fan de keapsnein gebrûk makke wurde.… Lês fierder

Alle kearen sit dy smoarge Bokke wer op it dakje, sadat net ien by him kin. En mar lang úthelje mei dat healsmoarde heaze hege lûd. It giet men troch ieren en sinen. Wy kinne balte en raze wat wy wolle, mar syn snaffel hâlde docht er net. Hy hat dúdlik nocht oan ûnnocht.
Dat is it slimste noch net iens. It slimste is dat elkenien it der oer iens is dat ík der wat oan dwaan moat. Ik bin de linichste fan ús allegearre. Ik, Kekke, hear klatterje en springe te kinnen, dat ik kin ’m der wol ôfreagje. Of him goed yn ’e nekke bite as ik him fuortdaliks te pakken krije kin.… Lês fierder