Man, wat ha ik in pinekop! Lêste dei foar in lytse fakânsje en it liket as ha ik hielendal gjin tiid om fuort. It komt fan alle kanten: bern dy’t nei de simmer noch net hielendal teplak rûgele binne op de nije skoalle, âldelju lang net sûn, tassen heal ynpakt, justerjûn net hielendal noflik weromkommen fan in jierdeifeestje wêrtroch’t Leafste en ik beide op ús eigen eilân telâne kommen binne yn stee fan tegearre fleurich foarút te sjen nei it eilân wêr’t we hinne sille.

Opstiigjend troch te folle kofje en âldefrouljusklachten ha ik my fan ’e moarn opsluten yn it kantoar dêr’t tillefoans, klanten en kollega’s my ek al net mei rêst litte.… Lês fierder

It is alwer trije fearnsjier lyn dat de reuzen yn Ljouwert wiene. It is foaral de dûker dy’t my bybleaun is. Net it famke, net de hûn. Ja, dy wiene fansels ek moai makke en ek by harren wie it in hiel keunstich gepiel om se yn beweging te krijen, knap al dy technyk en al dy minsken, mar dochs binne se foar my oars as de dûker.

Syn lingte is it net. Ik bin der fan oertsjûge dat as er in meter langer as koarter west hie of sels mar it formaat fan in gewoan minske hân hie, ik my krekt sa field hie tsjinoer him as no.… Lês fierder

Ik ha juster in skop ûnder de kont hân. Eins wie it earder in freonlike yn-it-sin-bringer (net de earste). Noch earliker sein wie it in advys: lit wat fan dy hearre, minsken krije, drok as net drok mei oare saken, hieltyd minder begryp foar dyn stilte.

En ik baal dêr fan. Net fan de yrritaasje, want se hawwe gelyk. Ik wist al skoften dat ik op de list stie om wer ris in kollum te skriuwen. En ik wie it ek wier fan plan, ik hie sels in hurde tasizzing dien dat dy der ferline wike wêze soe. Mar ik doch it net.… Lês fierder

Ik blêde niis eefkes troch Libben Reach. It is alwer tsien jier lyn dat ik guon minsken knap de betizing ynjage ha mei dat boek. En mysels blykber ek, want ek al is it myn eigen famyljeskiednis yn kryptogramstyl, elk haadstik begjinnend mei in mearkesfragmint, it ferhaal dat it measte seit oer myn eigen libben wie der net by.

It wie De lytse seemearminne dy’t myn skriuwerij al as hiel lyts famke oanwakkere hat. Ik fûn it sá begrutlik dat dat leave mearmintsje én har sturt én har stimme ynlevere hie en dat se noch altyd net krige dêr’t se sa’n ferskuorrend ferlet fan hie: de waarme en beskermjende earms fan de prins dy’t se it libben rêden hie.… Lês fierder

Ik woe dit stik begjinne mei de meidieling en it gefoel dat ik nei in jier as fjouwer, fiif, stadichoan wer oan it wekker wurden bin út in hiele lange wintersliep. Mar is dat eins wol sa?

Ja, it is in skoft lyn dat ik in boek lêzen haw gewoan foar de lol. Noch folle langer lyn dat ik in boek skreaun haw of wat sinnichs sein ha oer in oar syn literêr of keunstsinnich krewearjen. Mar in skieding, in djipdollende psychologyske oplieding, in ûnfertúnlike leafde fier oer de grins (oer alle grinzen!), de opbou fan in eigen terapypraktyk, opgroeiende puberbern, nije ferkearing folle tichterby, losweakjen fan de baas nei tweintich jier trouwe tsjinst as ferslavingsdokter, hûs te keap, nij praktykgebou timmerje, skilderje, ynrjochtsje, âlde patroanen yn de nije relaasje ûntdekke en dêr dizze kear wol mei oan de slach foar’t it te let is, bern nei nije skoallen, oan in filmskript skriuwe foar in ferrekte aardige Sweedske regisseur mar dat fak eins ûnderweis noch leare moatte, tweintich terapysesjes yn ’e wike jaan, in stik lân omdolle om in fiedselbosk fan te meitsjen, yndie it hûs ferkeapje nei alles Jan de Bouvriewyt skildere te hawwen yn opdracht fan de nije makelder en mei kompetinsjestriid mei de wyls al net mear sa hiel nije ferkearing, neitinke oer hoe’t in wichtige fernijende fyzje op de emoasjonele problemen fan minsken en de gefolgen dêrfan foar harren omjouwing yn ’e wrâld setten wurde kin, doazen ynpakke, op de bek gean mei it filmprojekt, wurkgroepkes, in heal Piterpaad rinne yn fjirtjin dagen, in mem dy’t ynienen terminaal siik is neffens de MRI-bylden, eigen administraasje en PR dwaan, de waarmwetterynstallaasje en de sinneboiler dy’t it opjouwe krekt foardat de nije bewenners yn it âlde hûs sille, de bern dy’t it net leuk fine harren bertehûs te ferlitten, de ferkearing dy’t it dochs wat benaud krijt fan de oankommende ynfaazje fan in mem-mei-piken yn syn territoarium, spul mei de monteur fan it ynstallaazjebedriuw omdat it ynienen reint yn it haltsje ûnder it tsjettelhûs neidat er syn wurk dien hat wylst dát yn alle gefallen noch net sa wie foardat er kaam, alle doazen wer útpakke yn in nij hûs dat folle smûker mar ek folle lytser is as it âlde – ja, we sille noch bybouwe -, mem dy’t ynienen wer net terminaal is, mar wol ûngenêslik, dochs mar foar twa dagen yn ’e wike werom nei de âlde wurkjouwer neist de eigen saak omdat ik de kollega’s sa mis en fergeemje myn doktersbrevet net no al ferlieze wol omdat ik oars net mear oan de registraasje-easken foldoch, houtkachel en skoarstienpipen pleatse yn goede harmony mei de ferkearing en om foar te kommen dat de kliïnten yn myn eigen praktyk blaubekjend oan de bank fêstfrieze ynstee fan opknappe, plannen meitsje foar de oanpak fan it fierdere hûs en hiem, miskien in boek skriuwe oer wat ik wit oer en fan minsken… Blykber bin ik wat in ûnrêstige winterslieper.… Lês fierder