Yn-goei God! Hoe lis ik bûn

Yn-goei God! Hoe lis ik bûn
yn dizze wrâldske Babel-kûle,
skern-dobb’, jarresee fol sûnde,
fleis-begear, geast-stank, siel-fûl:

dy’t myn himel-harp-snaar stomje,
dat se net troch wolkens giet,
dat myn finger en tomme ferklomje
foar de taast fan it hillich liet.

Libbensbloed moat my ferwylje,
ik swym, dead-dôf, troch helske klang
as wrâlds hûnen my oan bylje:
’sjong ris út dyn Zion-sang.’

Soe ik sjonge! Ik stjer fan rou
Soe ik sjonge! Ik gûl my blyn.
God! Tsjoch my út it ierdsk’ frjemd lânsdou
troch dyn geast, rjocht de himel yn.

Tsjoch my it heech Jerusalem binnen.

En as Gysbert Japicx net yn it Frysk skreaun hie, mar allinnich yn it Hollânsk? Hy soe sels net foarkomme yn Gerrit Komrij syn De Nederlandse poëzie van de 17e en 18e eeuw in 1000 en enige gedichten. Mar Gysbert hat ek yn it Hollânsk skreaun. En hy komt net foar yn Komrij. Mar om’t er yn it Frysk skreaun hat, is de namme fan Gysbert Japicx noch altyd bekend, wylst hûnderten fan syn Hollânsktalige kollega’s, faak bettere skriuwers as hysels, fergetten binne. En Gysbert wurdt, oars as de fergetten Hollânske kollega’s, ek noch wol lêzen, foaral sûnt Breuker (2003) in kar út syn wurk besoarge hat, mei oersettingen yn it Nederlânsk (Tamminga en Atze Bosch) en it Nijfrysk (Klaas Bruinsma en Jan Popkema).… Lês fierder

En as Gysbert Japicx net yn it Frysk skreaun hie, mar allinnich yn it Hollânsk? Hy soe sels net foarkomme yn Gerrit Komrij syn De Nederlandse poëzie van de 17e en 18e eeuw in 1000 en enige gedichten. Mar Gysbert hat ek yn it Hollânsk skreaun. En hy komt net foar yn Komrij. Mar om’t er yn it Frysk skreaun hat, is de namme fan Gysbert Japicx noch altyd bekend, wylst hûnderten fan syn Hollânsktalige kollega’s, faak bettere skriuwers as hysels, fergetten binne. En Gysbert wurdt, oars as de fergetten Hollânske kollega’s, ek noch wol lêzen, foaral sûnt Breuker (2003) in kar út syn wurk besoarge hat, mei oersettingen yn it Nederlânsk (Tamminga en Atze Bosch) en it Nijfrysk (Klaas Bruinsma en Jan Popkema).… Lês fierder

De tsiende psalm

1.
Wêrom, ús God, wêrom steane Jo sa fier?
Wêrom ferskûle, yn ’e tiid fan need en bea?
Och! It godleas skom, fjoer-hjit, as wreed ûndier,
oermoedsk, ferfolget it earm from folk ta d’ dea.
De earmoedige achtsje se lyts, ja min as neat.
Lit har eigen oanslach eigen holle oangripe,
lit har eigen tins har kwea hert sels trochknipe.

2.
De ferdoarne, O, en yn it ferdjer behurd’,
dy jout slim op fan it fûl’ troch him ferrjocht’,
giet godleas op syn smjuntich misdie grut
hy spilet, graai en klau wat rint of fljocht,
hy priizget winstb’jach, slokt yn wat er sjocht,
hy âlet, hy mâlet, hy râlet smaad, skande, ûneare,
o himel-spyt, hy lasteret de Heare.

De tsiende psalm

1.
Wêrom, ús God, wêrom steane Jo sa fier?
Wêrom ferskûle, yn ’e tiid fan need en bea?
Och! It godleas skom, fjoer-hjit, as wreed ûndier,
oermoedsk, ferfolget it earm from folk ta d’ dea.
De earmoedige achtsje se lyts, ja min as neat.
Lit har eigen oanslach eigen holle oangripe,
lit har eigen tins har kwea hert sels trochknipe.

2.
De ferdoarne, O, en yn it ferdjer behurd’,
dy jout slim op fan it fûl’ troch him ferrjocht’,
giet godleas op syn smjuntich misdie grut
hy spilet, graai en klau wat rint of fljocht,
hy priizget winstb’jach, slokt yn wat er sjocht,
hy âlet, hy mâlet, hy râlet smaad, skande, ûneare,
o himel-spyt, hy lasteret de Heare.

Jaan is leafde, nimmen is tsjeafte
(Wize: mijne harp bekleedt met rouwe)

1.
Yn it tule-wrakseljen, yn it djoeien,
yn it snap-snobjen, ljeaf,
yn it fereale-lille-boartlik stoeien
neamste my tsjeaf, tsjeaf:
om’t ik ûnder patkerije,
pea-sljocht, sûnder lûd,
intere mei mûle-stjit twa trije
dyn giel-poddehier en toet.

2.
Gouden krollebolle holle,
it liket berns-petear,
jaan of nimmen, skeelt rju folle:
haw ik stellen, hear,
as ik jou? Ho! Kin in jouwer
tsjeaverij begean?
Bazelsto net, fjildbebouwer?
Wa soe it oars ferstean?

3.
Dij soe ik earder, mei rjocht, betichtsje
fan tsjeafstal, stellerij:
by dat patsjen, by it swichtsjen,
stielsto it hert fan my.

Jaan is leafde, nimmen is tsjeafte
(Wize: mijne harp bekleedt met rouwe)

1.
Yn it tule-wrakseljen, yn it djoeien,
yn it snap-snobjen, ljeaf,
yn it fereale-lille-boartlik stoeien
neamste my tsjeaf, tsjeaf:
om’t ik ûnder patkerije,
pea-sljocht, sûnder lûd,
intere mei mûle-stjit twa trije
dyn giel-poddehier en toet.

2.
Gouden krollebolle holle,
it liket berns-petear,
jaan of nimmen, skeelt rju folle:
haw ik stellen, hear,
as ik jou? Ho! Kin in jouwer
tsjeaverij begean?
Bazelsto net, fjildbebouwer?
Wa soe it oars ferstean?

3.
Dij soe ik earder, mei rjocht, betichtsje
fan tsjeafstal, stellerij:
by dat patsjen, by it swichtsjen,
stielsto it hert fan my.