De freonskip

Wa iepent net syn hert foar freonskip’s sêfte hân,
dy’t libben’s balsem biedt,
it is freonskip dy’t de tiid werom ropt mei ferstân
en tsjin it ûngelok stiet,
dy’t boppe kwea en drift syn holle stekt omheech,
’t bliid hert fernoecht, ferhurdt,
de leafde wurdt swak, har tiis-jern is as reach
as hja gjin freonskip wurdt.
De wollust’s grûn is glêd, mei weelde komt tsjerkhôf’s dong,
mei rykdom de smoarge streek:
se fleane wei as tsjêf, fergeane yn kûgelsgong
of as in swevelreek.
De rom fertsjustert rêd, en nei de jierren’s hicht’
telt ús gjin maatskippij.

It selsbelang

Galien, dy hie in iennichst bern,
dat wie syn honke, begearte en libjen,
syn eask, hoe koe er dy tsjinstribje?
Nee, wat dy woe, dat die er jern’.

Hy paaide en flaaide yn memme skerte,
hy sobbe en sabbe memme hân,
soe heit op dat heechweardich pân
syn hertwinsk dan in snútbân sette?

Syn wurden wiene huningswiet,
dêr struts er heit mei om ’e mûle
en sei fan “heity is myn skûle,
ik stoar foar je ear deads-tosk je biet.”

De man stie yn dy fleach en stime,
en woe Jan graach yn it hert besjen.

It selsbelang

Galien, dy hie in iennichst bern,
dat wie syn honke, begearte en libjen,
syn eask, hoe koe er dy tsjinstribje?
Nee, wat dy woe, dat die er jern’.

Hy paaide en flaaide yn memme skerte,
hy sobbe en sabbe memme hân,
soe heit op dat heechweardich pân
syn hertwinsk dan in snútbân sette?

Syn wurden wiene huningswiet,
dêr struts er heit mei om ’e mûle
en sei fan “heity is myn skûle,
ik stoar foar je ear deads-tosk je biet.”

De man stie yn dy fleach en stime,
en woe Jan graach yn it hert besjen.

Alde fammen ôf te klopjen

Alde fammen ôf te klopjen
as de tiid der rjocht op hat
is foar har net te ferkropjen.
Tink! De stimpel knypt en knet,
frijt noch paait, fielt nea langst-lûkje
kriet se yn need oan Cupido,
mar yn it hert dêr wâlet in spoekje,
dy syn namme is legio.

Hoe kin dit de tekst ferklearje
no’t it myn dochters jierdei is.
Nee, mar hoe’t ik it ek probearje,
‘k slaan rûnom registers mis,
rymkes sûnder dichters-fleagen
krûpe ear as dat hja fleane.

Santich jierren’s tsjustere eagen
doare it wurk net mear bestean
it jierdeiferske is ôfmêde,
winsket inkeld noch wer seine.

Alde fammen ôf te klopjen

Alde fammen ôf te klopjen
as de tiid der rjocht op hat
is foar har net te ferkropjen.
Tink! De stimpel knypt en knet,
frijt noch paait, fielt nea langst-lûkje
kriet se yn need oan Cupido,
mar yn it hert dêr wâlet in spoekje,
dy syn namme is legio.

Hoe kin dit de tekst ferklearje
no’t it myn dochters jierdei is.
Nee, mar hoe’t ik it ek probearje,
‘k slaan rûnom registers mis,
rymkes sûnder dichters-fleagen
krûpe ear as dat hja fleane.

Santich jierren’s tsjustere eagen
doare it wurk net mear bestean
it jierdeiferske is ôfmêde,
winsket inkeld noch wer seine.

Stjerreswaarm

O stjerreswaarm, waans gloarje ús op de eachsapel fljocht,
is elts fan jimme in sinne dy’t elts in wrâld ferljocht?
Untelbere himelbollen, dy’t myn tinkkrêft lûke,
as wiisbegeartes eagen de stiel-glêd-spegels brûke,
ús tûzenen lit sjen, o romte, o widens, hoe great?
Wat is ús sinne lyts, ús ierdbol is in neat.
Hoe dol is it foar ús each de Molkwei yn te brekken,
ferkjeljend stik fan Him dy’t it útsprate as in lekken.
O ûnbedike romte! O goedens, almacht, keunst!
Hoe tel ûntslûpt de geast himsels, dy’t dit oertinkt?

De komeet

Wat grutsk ljocht?

Stjerreswaarm

O stjerreswaarm, waans gloarje ús op de eachsapel fljocht,
is elts fan jimme in sinne dy’t elts in wrâld ferljocht?
Untelbere himelbollen, dy’t myn tinkkrêft lûke,
as wiisbegeartes eagen de stiel-glêd-spegels brûke,
ús tûzenen lit sjen, o romte, o widens, hoe great?
Wat is ús sinne lyts, ús ierdbol is in neat.
Hoe dol is it foar ús each de Molkwei yn te brekken,
ferkjeljend stik fan Him dy’t it útsprate as in lekken.
O ûnbedike romte! O goedens, almacht, keunst!
Hoe tel ûntslûpt de geast himsels, dy’t dit oertinkt?

De komeet

Wat grutsk ljocht?