De krokus giet iepen. De hân giet omheech en komt del. It slachtoffer is de ûnskuld sels. Under de de ferblynjende sinne. Reek stiicht op út ’e púnheapen. Der wurdt socht mei it swit op ’e rêch. Twa stean tsjin inoar te razen. Der sneuvelt fan alles. Under de sinne, dy’t it libben der yn hâldt. It libben dat fermoardet, it reprodusearjende libben. De sinne ferdriuwt de nacht, it lampeljocht dat falt op it yn stikken snijde lichem, op ’e driuw om te pinigjen, te ferneatigjen, te deadzjen.
Wis, de krokus giet iepen, mar de frou dy’t foar de kamera de programmamakker frank en frij oansjocht, rêstich har krityk uteret.… Lês fierder