Ik klap de laptop ticht en gean derút. De loft stiet fol stjerren. Nuver miskien, mar ûnder de bleate bûtenloft fiel ik my altyd tichter by dy as yn ’e hûs. Earlik sein sels tichterby as op it ynternet, doe’t it noch slagge om inoar dêr te moetsjen. Ja, oan de iene kant makke dyn gesicht yn in finsterke sweevjend boppe myn tafelsblêd my altyd bliid; dyn trekken, dyn maneuvels, dyn lûd, mar oan de oare kant: it wie allegearre sa frjemd fertrage en ferfoarme, wiesto dyselde eins noch wol?, frege ik my geregeld ôf, in man fan fleis en bloed?… Lês fierder