Yn in feesttinte dêr’t suver elkenien inoar wol ken, stean ik yn ’e midden njonken de sintrale skraachpeal. Om my hinne stiet it folk yn groepkes te drinken fan de rûntsjes bier en fris dy’t de lju om beurten by de bar ophelje. Ik kin hjir gjin mins, allinne myn maat Sneek Vertelt. Hy stiet op it poadium en spilet basgitaar yn de band dy’t bûten him bestiet út jonges út dizze nuveraardige krite, It Bilt. It folk om my hinne – yn ’t hert sa njonkenlytsen Frysk as bûter, brea en griene tsiis – is it neiteam fan Hollânske foarâlden dy’t hjir yn de sechtjinde ieu hinne kamen om it lêste stikje Middelsee yn te polderjen.… Lês fierder

(Foarpublikaasje fan Hidde Boersma syn ferhalebondel Fol túch de mist yn, dy’t yn maaie ferskynt by De Friese Pers Boekerij)

‘Wêr is it Beest?’ freget de kalme en goedhertige skipper, dy’t froeger noch yn Wiuwert wenne hat yn it hûs neist dat fan myn âlden, wylst er de kopspring foar my om in stegerpeal hinget.
It Beest, dy beneaming foar de skipper fan ’e Mon Désir, dêr’t ik maat op bin, hie ’k noch net heard. Mar dy namme past him oars wol.
‘Hy leit siik op bêd,’ sis ik, ‘en stelt him freeslik oan.’
‘Dat ferwûnderet my neat,’ laket er, ‘is it oars wat mei him út te hâlden?’… Lês fierder

Sa’n grap hie ’k oars graach ris úthelle mei Tony de Vietnamveteraan. Ik kaam mei Tony yn ‘e kunde oan ‘e rinnende bân fan in pakketdistribúsjesintrum. Yn ‘t skoft sieten we altyd mei guon oaren oan deselde tafel. Hy stiel myn hert mei syn fabuleuze taal, in mjuks fan Nederlânske en Amearikaanske slang.
Op in dei moasten we de iene pallet nei de oare folsteapelje mei pakketten foar swangere froulju en farske memmen. Goh, tocht ik, de steat jout swangere froulju in startpakket.
‘A lot of these boxes,’ sei ik tsjin Tony doe’t de bân even stil stie.
‘Yeah,’ sei Tony, ‘alotta pregnant motherfuckers in Nederland.’… Lês fierder

As er slein hat sis ik: ‘Maarten?’
De jup sjocht my freegjend oan.
‘Maarten, dochs?’ sis ik, hy knikt, ‘Israël, Hayarkon Hostel, Tel Aviv.’
‘Ojaaah, nou zie ik het, wow!’
‘Dat ik jou ineens herken!’
‘Hoe is het mogelijk!’
We fûstkje en prate wat. Hy jout my syn tillefoannûmer en adres en seit dat ik altyd wolkom bin.

Yn Israël ha’k eins mar ien kear mei him praat. We wennen beide in moanne as trije yn it selde hostel. Ik wist dat er in Nederlanner wie, mar ik fûn him in bal. We sieten wol oan  deselde bar te sûpen fan de heale liters Carlsberg en praten mei deselde lju, mar we seine inoar noch gjin goeie.… Lês fierder