it is te betiid
om my no al út de dream te draaien
en myn plakje yn it radarwurk te besetten

yn dizze kokon, fjouwer heech
efter dekadint fersliten kleden
fiert it oerwûn fakuüm feest

wyld faleriaantreksel wurket út
tusken beide earen brekt
eltse tinzekronkel iepen

mei de nacht dy’t my op reis naam
nei nimfen betsjoenend op it dûnsdek
rabjende seelju oan ’e swier

yn moarnsrûzen falt de wjerstân fuort
stjit ik it oertallige wer teplak
bleau noch efkes lizzen

ôfknapt wurch betink ik my:
it is te betiid… Lês fierder