‘You’re becoming real Macedonian!’, murk de jonge romanskriuwster F. de hiele tiid wer op. Ik hie, ôfwachtsjend, tiidrekkend, stinnend, it beslút nommen om my dochs dy deis net mear fan Štip nei Skopje te reizgjen. It groepke skriuwers dat ik de jûn derfoar kennen leard hie, hie ik tusken de middei mei ôfpraat om te kofjedrinken. En doe te lunchen, op in rom terras yn it skaad oare kant de rivier. Om trije oere woe ik de bus ha, want dan koe ik ein fan de middei yn Skopje noch… Salade waard op tafel set, dêr waard fansels rakija by dronken, doe kaam der fleis en bier, wy songen de Masedoanyske folkslietsjes mei dy’t draaid waarden, en it soe net earder as de bus fan fjouwer oere wurde…
Doe’t ik einlings regele hie om dan mar in dei letter yn Skopje te wêzen, en aansen mei nei it hotel fan myn skriuwersfreonen, krige ik te hearren: ‘Wy hiene echt net tocht datsto fan ’e middei noch yn Skopje oankomme soest.’… Lês fierder