´Se moatte dea, hingje se op.´ Soks hearre je wolris in inkelde kear om je hinne. By in noflik petear yn in kafee, of by in meeting mei in ´man fan de strjitte´. Dizze kear is it net samar in ´man fan de strjitte´. Nee, it is El Presidente de la Nacion, de presidint fan Peru, Alan García. Hy wol de deastraf ynfiere yn syn lân. Net foar alle misdiedigers. Sa mâl hoecht it no ek wer net. Allinnich mar foar terroristen dy´t bern jonger as sân jier fermoardzje.

Je wolle as presidint wolris wat. Garcia sit no 180 dagen yn it presidintspaleis oan de Plaza de Armas yn Lima.… Lês fierder

It is hast sân oere. Der hinget in sêft giel ljocht yn de loft. Noch efkes en it is nacht. De Airbus dûkt nei de grûn ta, ik bin foar de tredde kear yn Lima. De Peruvianen klappe bliid yn de hannen, sy komme thús en ik bin 10.000 kilometer fan hûs. Fan Madrid oant Lima is it alve oeren. Je bite je der troch hinne en hoopje dat it dochs koarter duorret. Flak neist my sit in Dútser, in Ossi, fan tweintich jier. Hy hat in Peruviaanske buorman. De earme. De Dútser praat Spaansk. Dat is moai. Mar dan … Hy hat oeral ferstân fan, de hiele wrâld is in iepen hûs foar him, Stalingrad, de paus, de EU, de bûnskânselier, Peru, polityk.… Lês fierder