De twivelder

Wat bin ik, en fan wêr, wêrhinne, wannear fersliten?
Wat seit de twivelder hjir, as hy syn hert los bynt,
“In spylwurk fan it tafal, by it tafal smiten,
in simpel bygefal, dat simpelwei ferdwynt.”
De godstsjinst sprekt: “hark ta, hy is it wurk des wize Wekker,
út goedens fuort teamd en ta it heechst gelok optreaun!
De freon, de soarch, it bern fan ’e algemiene Makker
dy’t oan syn fuottebank tûzene wrâlden reau!”
O wee him dy’t gjin treast sa himelsk wier wol hearre,
wa’t ljocht gjin ljocht, gjin sin jout op de ierdbol-rûn,
al wat er hjir ûntfangt, ûntslûpte it blyn Lot’s twirre,
al wat him driicht, oerstjelpt, fljocht stjoerleas sûnder grûn.

De twivelder

Wat bin ik, en fan wêr, wêrhinne, wannear fersliten?
Wat seit de twivelder hjir, as hy syn hert los bynt,
“In spylwurk fan it tafal, by it tafal smiten,
in simpel bygefal, dat simpelwei ferdwynt.”
De godstsjinst sprekt: “hark ta, hy is it wurk des wize Wekker,
út goedens fuort teamd en ta it heechst gelok optreaun!
De freon, de soarch, it bern fan ’e algemiene Makker
dy’t oan syn fuottebank tûzene wrâlden reau!”
O wee him dy’t gjin treast sa himelsk wier wol hearre,
wa’t ljocht gjin ljocht, gjin sin jout op de ierdbol-rûn,
al wat er hjir ûntfangt, ûntslûpte it blyn Lot’s twirre,
al wat him driicht, oerstjelpt, fljocht stjoerleas sûnder grûn.

De deageried

1
O libbenswekker, deageried,
dy’t ús it himelsk goud oanbiedt!
Myn hert wjukt op myn longe,
fielt nije krêft, hiele natoer
moat op dit blide moarntiidsoer
yn rom en gloarje sjonge.

2
De nacht, dy fijân fan ’e dei
fljocht foar dit each-striel-ynsicht wei
mei al syn feale skimen;
wat libbet fielt in blide fleach
by it kliuwen fan it himelseach
út de Easter-skerte en -kimen.

3
Mar wat is dit? Is it griene lân
troch it sinnefjoer as yn ’e brân
en mei in reek bedutsen?
Der is gjin fijân fan natoer, –
hja hat it ûnderierdske fjoer
oan keatlings fêst berutsen.

De deageried

1
O libbenswekker, deageried,
dy’t ús it himelsk goud oanbiedt!
Myn hert wjukt op myn longe,
fielt nije krêft, hiele natoer
moat op dit blide moarntiidsoer
yn rom en gloarje sjonge.

2
De nacht, dy fijân fan ’e dei
fljocht foar dit each-striel-ynsicht wei
mei al syn feale skimen;
wat libbet fielt in blide fleach
by it kliuwen fan it himelseach
út de Easter-skerte en -kimen.

3
Mar wat is dit? Is it griene lân
troch it sinnefjoer as yn ’e brân
en mei in reek bedutsen?
Der is gjin fijân fan natoer, –
hja hat it ûnderierdske fjoer
oan keatlings fêst berutsen.