22 Maart 2020

Juster woe ik it ynienen net mear leauwe. Dit kin dochs net wier wêze? Dit moat sa’n nachtmerje wêze, dêr’t ik mei eefkes troch de keamer te rinnen, bytsje wetter drinke, wer út stap en mei in sucht fan ferlichting fêststel dat it mar in dream wie?
Nee, dit is echt. Stjerrende wier! It Koroanafirus komt tichterby!
Fan de iene dei op de oare it hiele libben op ’e kop!
Yn ien kear dien mei ús moaie frije libben. En dat dat in prachtich en frij libben wie, kringt no pas goed ta my troch.

Kom, lit my der mar efkes út gean, betocht ik.… Lês fierder

Hymjend plante de frou twa grutte tassen op ’e bank foar my en plofte der doe tuskenyn. Ik hie har wol draven sjoen op it perron, se koe noch krekt de trein helje foar’t de masinist op it fluitsje blies.
‘Hèh,’ pûste se, ‘ik sit.’
Se hie sa’n âlderwetsk trochskinend reinkapke oer it hier, dêr’t sa te sjen krolspjelden ûnder sieten. Krolspjelden? Bestiene dy noch? Fan dy rôze of blauwe stikelbarchjes, dêr’t je in tûfe hier omhinne draaiden, dêr’t dan wer in pin trochhinne moast om sitten te bliuwen. En dan foaral net te fier stekke, oars wie it ‘AU FERGEMY!’.… Lês fierder

Ik wie bliid dat ik siet. Lekker waarm yn de foarste kûpee. Krantsje mei. Oant Swolle ta koe ik my moai deljaan en wer wat opdrûgje. Huh, wat in waar!

It wie as altiten drok yn ’e trein en njonken my struts in soerstâlrôze jas del. Mei in swiet luchtsje der oerhinne. Moast sy witte.

Ik begûn oan it stik op de foarside. Grutte foto fan Wopke Hoekstra derby.

De trein sette sok en fan rjochts kaam in lange wiisfinger mei in rôze neil dy’t de foto fan de minister op ’e krante oantikke. ‘Fine jo dat ek sa’n áárdige man, dy minister Wopke Hoekstra?’… Lês fierder

Der wiene noch krekt twa plakjes frij yn de stiltekûpee. Dat rotterige plak foaryn, dêr’t sels in lyts frommes as ik de fuotten net kwyt kin. En dêr’t je ingtefrees krije troch dat grutte wite lewant deun foar je noas. Mar ik siet droech en waarm en ik sette de tasse mei kadootsjes njonken my op ’e stoel. Der wie oars gjin plak foar.
Ik hearde drokte efter my. Twa froulju besochten tagelyk ús kûpee yn te kommen. De trein wie fol en se woene beide de stoel njonken my ynnimme. De Blonde hie lange earms en treau de oare oan ’e kant, raamde myn tas de stoel út en plofte gau del.… Lês fierder

Earder soe ik in net mis te fersteane flok knetterje.
Mar lykas it laitsjen, hie ik it flokken ek fergetten.
Wat foel der fierder noch te flokken, as inkeld om dat iene?
It alderslimste wie al bard. In pear wike lyn.

It rút neist my stie iepen. Yn ús auto. Myn auto. It woe net mear ticht.
Neat holp. Drukke net, lûke net. Alle ruten iepen. Alle ruten ticht. Skoppe. Slaan. Wêrom ha dy stomme auto’s tsjintwurdich net mear sa’n slingerke? Dat je it rút gewoan tichtdraaie kinne?
Boekje derby. 861 siden. Duh.
Earst mar nei hûs. Frekte kâld yn ’e auto.… Lês fierder