Desiderius rûn efkes om it hokje hinne. Op ’e efterkant wiene tekeningen makke, seach er no. Sjoch, dêrûnder in lege skelp dy’t op see dreau. Dat byld koe er as ûnderdiel fan it ferneamde skilderij fan Botticelli. Hoe hjitte dat skilderij ek al wer, ‘Maitiid’ of wie dat in oare? Mar de Venus by de skelp miste; dy lei fansels yn ’e leafdestimpel klear, ree om ’e leafde te bedriuwen mei de dappere striders foar it Hegere. Doe’t Desiderius neitocht, foel him yn dat er al hope dat se de vulva’s ferfongen alle kearen dat se brûkt waarden. Mar kom, sei er tsjin himsels, no gjin morbide tinzen.… Lês fierder

– Wat is de beleanning dan as ik myn libben jou, frege Desiderius, wylst er tocht ‘ik moat hjirwei’.

– De maagden steane klear yn ’e hemel foar de striders fan Allah.

– It liket wol wat op it Walhalla, reagearre Desiderius.

– In flauwe wurdspiling, joech Mohammed as kommentaar, ik bespeur dochs gjin ûnorthodokse gedachten?

– Wiswier net, Mohammed, sei Desiderius yn sân hasten en mei de needrigens dy’t foech joech njonken in fertsjintwurdiger fan de Heechste op ierde.

– Sa mei ik it hearre, sei Mohammed tefreden, hearrigens is alles yn dizzen. Fannacht meisto mei dyn Wapen sliepe. It wapen is ynboud yn in prachtige moaie frou, makke mei it bêste wat de Japanske technyk op dit mêd te bieden hat.… Lês fierder

Se rûnen werom nei de finzenis dêr’t Van der Balk, Boskma en Rutario noch hieltyd oan it bepraten wiene hokke prosedueres at se foar oerlis opstelle soene en hokke doelen at se harsels stelle soene. Mohammed pakte in Kalashnikov, rjochtte him op it groepke fan trije finzenen en âle botwei:

– Hark westerske ymperialisten. Ik sjit jim hjir en no foar de kop as jim net sjen litte wa’t jim yn wurklikheid binne. Helje dat ding fan jim kop ôf. Do earst, Van der Balk.

En hy rjochte de Kalashnikov op Van der Balk en seach him rjocht yn ’e eagen.… Lês fierder

Desiderius wie hiel tefreden mei himsels dat er krekt op ’e tiid de oerstap nei de nije machthawwers dien hie. Miskien wie it in te koarte-termyn redenearring, mar wa koe yn ’e takomst sjen? Hy hie der yn alle gefallen gjin nocht oan en bring de rêst fan libben yn in grot mei traljes troch, om it oer de wiere dea mar net te hawwen. De mannen rûnen bylâns de fruihôf nei in grutte grot dy’t derút seach as de manljusferbliuwen fan de striders foar it wiere leauwe, sis mar de wjergader fan wat kantoaren en merkwurking yn ’e westerske wrâld binne.… Lês fierder