Kasten en boeken

Foardat wy op reis sille – alve steaten en 9000 km – beprate wy it tal boeken dat mei moat. Anneke hat in geweldich tempo en hellet soms wol in boek deis. Dat soe betsjutte dat der 77 boeken mei moasten. Probleem is: wêr moat ik se opbergje yn de kemper mei in beheind tal kasten. Freonen reagearren ferheard: dan is dochs in e-boek reader in útkomst foar jimme. Dêr kinst in hiele biblioteek yn dwaan. Ja, dat is sa, dus wy nei de boekwinkel. Dêr wiene se útferkocht. Fiif dagen foar ús fertrek koene wy sa’n apparaatsje helje.… Lês fierder

Tinzen yn Aix

Guon plakken ride jo altyd oan foarby. Sa’n plak wie foar ús Aix en Provence. Nea by stilstien dat it in moaie stêd wêze koe. Dat it moast der no mar ris fan komme. Yn de touristyske folders lêze wy dat hjir it atelier fan Paul Cézanne te besjen is. Paul Cézanne (1834-1906), ik bin sljocht op syn wurk, benammen it monomane, it ekstreme derfan.
Hoe faak net hat hy dat hoekje fan de wei mei in hûs skildere? Fruit, yn it bisûnder appels, altyd mar wer kamen dy appels op it doek. En dan al dy skilderijen fan de berch Sainte-Victoire
Hy ûndersocht de relaasje tusken de dingen yn de wurklikheid en dy yn ’e skilderkeunst.… Lês fierder

Omreizgje

Ik bin gek op omreizgjen en Willem gelokkich ek, dus wy mar wer ‘s op ‘en paad, dizze kear mei ús bus nei de Balkan en Itaalje. Neist Roemeenje, dêr’t Willem in man de grize joech omdat hy in swerfhûn imitearre, wie Montenegro in topper. Nea witten dat it der sa moai is. Mar ja, fan Montenegro nei Itaalje is oer lân in hiel ein. Dan de boat mar, fan Bar nei Bari. Doe wy de oerstek boekt hiene (in makje) mar eefkes sjen nei de boat. In prachtige boat, neat mis mei. De oerstek soe om tsien oere jûns wêze, maar wy moasten der al om acht oereferskine.… Lês fierder

Wy binne oan in grutte tocht begûn, dwers troch Europa. Dútslân, Tsjechje, Slowakije en Hongarije hawwe wy no hân. Wy binne yn Roemeenje. Ik moat earlik tajaan dat fan alle foaroardielen dy’t ik heard hie (en sels foar in part ek hie), de measten wier blieken: se ride hjir as gekken, moatst om dyn guod tinke en ast eefkes stoppest hast fuort tsien ferskriklik smoarge bern om dy hinne dy’t jild wolle. Euro’s, gjin Leis. Se dogge it hjir net foar minder. De diken binne yndie min (mar net oeral) en it is in keunst om hinnen, guozzen, hûnen en katten te ûntwiken, en dan hast noch de boeren dy’t har mei hynder-en-wein yn it ferkear stoarte.… Lês fierder

Gjin keunst

Simmer 1968. Ik wie op fakansje mei myn oansteande. Nei Lúksemboarch, Vianden. It wie de tiid fan ‘De Praachske Maitiid’ en sels yn Lúksemboarch stienen de kranten fol mei ynformaasje oer de Russyske ynfal. Oansteande hie der gjin each foar. Hy woe allinnich mar in bytsje op syn brommerke toere, frije en ûndertusken my dúdlik meitsje dat de slang Eva wiswier tasprutsen hie. Oansteande wie in kreaze leauwende. No ja, kreas… Ik hie ûnderwilens swierrichheid dêr yn Lúksemboarch. Ik wie krekt wer yn ’e kunde mei Willem kaam en woe Willem earlyk sein dochs folle leaver as in kreaze leauwende.… Lês fierder

Syn twadde boek is der no dochs (no dogs?). Ik haw it oer Evert Jan Terburg, dy’t sa’n heale ieu ferlyn Amsterdam ferliet en him op ’e Falom fêstige. Al fuortdaliks wienen it bisten en nochris bisten op it hiem. In herder, in Eskimohûn, in poalhûn, in tekkel, parkiten, tropyske gaaien, hinnen, in foks, in pappegaai, poelepetaten, slangen, katten en op de keap ta rotten. Dy poalhûnen wienen wyld en sterk. In buorman, dy’t ek sokke meunsters hie, spande se foar in Messerschmidt. Drave!
It hiem wie al gau te lyts om mear bisten oan te tugen. Foar de hûnen makke er kennels, doe koenen der noch twa poalhûnen by.… Lês fierder