Krekt foar sluterstiid fan 2016 ferskynt by de Afûk de fjirde bondel fan Edwin de Groot: Sels in Tibetaan belânet op it lêst yn see.
Dizze bondel is syn hommaazje oan twa rigels út in gedicht fan Wisława Szymborska.

Je bent – je moet voorbijgaan.
Je gaat voorbij – en alles is oké.

Dit besef fan it tydlik-wêzen spilet op ferskillende wizen en mei wikseljende konklúzjes in rol yn ’e persepsje fan wat der sa op syn wei komt en de dichter jout it taal al wie it mar om foar te kommen dat jo sprakeleas tusken skiep tenûndergean.
Yn it gedicht Skatplicht komt net allinne it foarbygean op it aljemint, it is ek in oade oan twa fan de grutste Poalske dichters

Skatplicht

(Foar Wisława Szymborska en Czesław Miłosz)

ea lake hy wite bjirken bleat
sa as dy yn ’e bosk by syn âlde hûs yn Białowieża
sûne eagen priuwt hy net mear
set himsels muoisum op in stoel

freget traach kreaket sêft wêr melke de boeren noch
yn broekophâlders mei hurdoastige hannen
op smeulend stoppellân it flaaks oanskeavje
hoe komt it dat de tongen fan myn dichters
súntsjeswei ûndersnijd binne as stjerrende Konikhynders

wy roofden allegearre as ûnbeskamme mosken
nêsthier fan har kâldklomme rêgen

sy koenen wolven aaie… Lês fierder

‘ik sjoch om; de wolkens leinen ûnder myn fuotten
en op dat stuit skynden my Athos
en Olympus minder ûnleauwweardich ta’
(Petrarca, Beklimming fan de Mont Ventoux, 1336)

in begearich bûnte tried nei boppen koarkebreide file
fytsdissipelen ta skonken ferwurden waarmdraaid
der is hoop op in heelhûdse reis
en dêr hâldt de iendracht op

elk no allinne mei hert en holle en geast
elk no it folk fan eigen ryk en draken
wat is de spankrêft fan it liif
it kapitaal fan kadâns en hert

de top himet swier en djip
lit him dreech bemasterje
der soenen goaden en reuzen tahâlde
by de grutte wite toer
poerlefinkje shirtsjes fan Peugeot
Vini Fantini en Team Sky

wichtich by it snoeien fan beammen
is sjen hoe’t de foarm him hâldt
dat is berchôf fierwei it swiertepunt
oare prakkesaasjes binn’ foar letter

ûnderoan yn it doarp dripket it lycra leger
it terras fan Le Relais du Ventoux op
en bouwt mei barokke krollen
in pleisterplak fan ferbûn… Lês fierder

As blêden yn in novimberstoarm
ha se belies jûn op it terras
stiet in jonge plysjeman hy eaget lyts
yn syn stoere kûgelfrije fest

in kollega komt by him stean
hy brekt syn triennen falle
sa as lytsjild of winkelweinmuntsjes
pardoes út ‘e broeksbûse weirinkelje kinne

hy moat nei hûs ta skilje
nimt syn leafste op
binn’ de bern wol thús

in dei letter komt in heit
mei syn lytse soan op TV ta einbeslút
dat de kweageasten gewearen hawwe
mar wy blommen en kearsen

it is te hoopjen dat de lytse plysjeman
yn syn stoere kûgelfrije fest
thús in selde treast oerkommen is… Lês fierder