Stjerreswaarm

O stjerreswaarm, waans gloarje ús op de eachsapel fljocht,
is elts fan jimme in sinne dy’t elts in wrâld ferljocht?
Untelbere himelbollen, dy’t myn tinkkrêft lûke,
as wiisbegeartes eagen de stiel-glêd-spegels brûke,
ús tûzenen lit sjen, o romte, o widens, hoe great?
Wat is ús sinne lyts, ús ierdbol is in neat.
Hoe dol is it foar ús each de Molkwei yn te brekken,
ferkjeljend stik fan Him dy’t it útsprate as in lekken.
O ûnbedike romte! O goedens, almacht, keunst!
Hoe tel ûntslûpt de geast himsels, dy’t dit oertinkt?

De komeet

Wat grutsk ljocht?

Idylle en dea fan dochter Cynthia

Palemon by Clarinde har jierdei

De wetterman dy stoart syn krûk balstjurrich út
mei snie en iis; al it fjild wurdt as in wiete tekken,
de eastewyn dy wrotte op ’e stâl ta en de heafekken,
en blaasde blom en beam en fjild op it binnerút.
De meagere honger stiet fan kjeld te bibbertoskjen,
de grûn klinkt izer-hurd, der is gjin mosk dy’t tsjyt,
mar fljocht de skuordoar rûn, om it kromke dat him fiedt,
allinne skierroeken komme om by it aas te boskjen.
It tizich âldwiif is beferzen yn har siel,
sit op ’e stove fêst, har hannen djip yn ’e bûsen,
har Joast sit by de hurd, om turven op te setten,
ûntteit de beanpôt ta it meagere middeismiel.

Idylle en dea fan dochter Cynthia

Palemon by Clarinde har jierdei

De wetterman dy stoart syn krûk balstjurrich út
mei snie en iis; al it fjild wurdt as in wiete tekken,
de eastewyn dy wrotte op ’e stâl ta en de heafekken,
en blaasde blom en beam en fjild op it binnerút.
De meagere honger stiet fan kjeld te bibbertoskjen,
de grûn klinkt izer-hurd, der is gjin mosk dy’t tsjyt,
mar fljocht de skuordoar rûn, om it kromke dat him fiedt,
allinne skierroeken komme om by it aas te boskjen.
It tizich âldwiif is beferzen yn har siel,
sit op ’e stove fêst, har hannen djip yn ’e bûsen,
har Joast sit by de hurd, om turven op te setten,
ûntteit de beanpôt ta it meagere middeismiel.

Twa Gedichten foar syn dochter Cynthia Lenige

Fan it nolkst fernoegen foege.
(By har 23ste jierdei)

Dy’t sûnder rym-wjok rymt, dy krûpt ear as er fljocht,
mar plichts-oantrún teamt stiif, wa kin needs-twang ûntwine?
Al lit de keunstmin har ek yn de ienfâld fine,
natoer jout wat se hat, har tinkkrêft is oprjocht

en seingt dy dêrom, fan it nolkst fernoegen foege.
Dy sillige wittenskip fangt lâns dy rjochte line:
soe ik myn sielsnju net oan har ferjierdei bine?
Ja dochter, ik gjalpje him út! Hark sjongfaams jûchhei-jûge.

It bliuwt ferdjer fan geast om fuort te turreljurkjen.
Al it lok riedt ta, slûpt-sliert, teelt oan nei it selsbewurkjen.